مثنوی معنوی و شیوه های ارتباط با مبدا هستی

مولوی در مثنوی معنوی خود، مجموعه ای از اطلاعات مربوط به حوزه های مختلف عرفان، اخلاق، فلسفه وکلام اسلامی را که بعضا محل مناقشه عالمان زمانش بوده، به زبان رمز وتمثیل ارائه کرده است؛ لذا مثنوی مهمترین منبع برای شناخت تعالیم وآموزه های مولوی است که در چهارده سال پایان عمرش یعنی دوره کمال و پختگی او سروده شده است. مباحث فراوان و متنوعی در خلال داستانهای مثنوی گنجانده شده است که در نهایت یک هدف را دنبال میکنند وآن شناخت خود و خدا و بحث از عشق و فراق و وصال بندگان نسبت به اوست و به تبع آن، از عوامل و موانع سیر الی االله و رسیدن سالک به سر منزل مقصود یعنی قرب الهی بحث شده است. در این مقاله، مهمترین شیوه های ارتباط با مبدا هستی از نظر مولوی بررسی و تبیین شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که از نظر مولوی، ارتباط با خدا اولا منوط به عنایت و خواست و جذبه حق است و ثانیا به طلب، اراده، توبه، همت وکوشش و زاری بنده وابسته است. ریاضت کشی و مبارزه با نفس نیز قابلیت های روحی آدمی را بالا می برد و او را شایسته این ارتباط میسازد. مولوی در کنار این شیوه ها، کسب فضایل انسانی، متابعت از پیر، اخلاص درانجام اعمال عبادی (نمازو ذکر)، دعا کردن دیگری در حق شخص و نیز رویای صادقه و مرگ اختیاری را از جمله کارآمدترین عوامل و راه های تسهیل ارتباط با مبدا هستی برمیشمارد.

کلیدواژه ها:

مثنوی معنوی ، ارتباط انسان با خدا ، مولوی ، ریاضت