خوانش قصد گرا به مثابه روش تفسیر گفتار سیاسی سعدی

شعر و نظم را می توان یکی از حوزه های اصیل اندیشه سیاسی دانست. اهمیت این حوزه چنان است که بسیاری از اندیشمندان،همچون فقها و فلاسفه و متکلمین و عرفای ایرانی زمانی که خواسته اند نهان شده های دل خویش را آزادانه و بی تقید بیان کنند بهدامن شعر پناه برده اند. در عصر تجدد متون و اندیشه ی این اندیشمندان موردبررسی قرارگرفته است. یکی از مهمترین این اندیشمندانشیخ اجل سعدی شیرازی هست. در این پژوهش سعی شده است با استفاده از روش خوانش قصدگرای اسکینر که منتقد برداشت هایکسب شده از دو روش خوانش متن گرا و زمینه گرا است؛ به خوانشی جدید پرداخته شود؛ بنابراین پرسش این پژوهش آن است کهضعف روش های یادشده در حوزه ی فهم اندیشه و گفتار سیاسی وی چه می تواند باشد پاسخ نویسندگان این پژوهش آن است کهعدم توجه به همروی زمینه سیاسی- اجتماعی و متون سعدی موجب خوانش ناصحیح متن و عدم کشف نیت شیخ اجل می گردد.

کلیدواژه ها:

ادب سیاسی ، روش شناسی ، اسطوره شناسی ، تفسیر سیاسی ، همروی روش شناختی