حق بر بازی و تاملی بر سیاست های کنترل بازی های ویدیویی

در سال های اخیر بازی های ویدیویی جایگاه مهم و ویژه ای را در زندگی کودکان و حتی بزرگسالان به دست آورده اند. پیشرفت های فناوری، مانند اینترنت، رایانه های شخصی، کنسول های بازی و دستگاه های تلفن همراه، به محبوبیت و رشد صنعت بازی کمک کرده اند. امروزه بازی های ویدیویی را میتوان به روش های مختلفی در زمینه های گوناگون و متنوعی انجام داد. حق بر بازی یکی از حقوق اساسی کودک و از مصادیق حقوق بشر می باشد. اهمیت و نقش بازی در سلامت جسمی، عاطفی، اجتماعی و روانی کاربران آن به دفعات مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته است. برخی از این مزایا همزمان با انجام بازی تحقق می یابد در حالی که برخی دیگر در طول زمان رشد می کنند. مزایای درهم تنیده بازی مربوط به ارزش ذاتی آن (سرگرمی، لذت، استقلال و آزادی) و نیز ارزش ابزاری آن (یادگیری، پیشرفت و کسب و کار) می شود. کودکان از طریق بازی طیف وسیعی از احساسات از جمله استیصال، اراده، موفقیت، ناامیدی، اطمینان و اعتماد را تجربه می کنند و از طریق عمل می توانند این احساسات را مدیریت نمایند. اهمیت توانایی کودکان نسبت به انجام بازی بدون کنترل و مداخله ی بزرگسالان به عنوان یک عامل مهم در ارتقاء خصوصیات مادام العمر، مانند توانایی کنار آمدن با مشکلات و انعطاف پذیری و ترقی و حفاظت از روابط اجتماعی شناخته می شود. با توسعه و پیشرفت بازی های ویدیویی و افزایش فزاینده کاربران آن در گروه ها و اقشار مختلف، پژوهشگران این عرصه در مورد محتوای بازی ها، تاثیر و استفاده بیش از حد از آن ابراز نگرانی کرده و معتقدند بازی های ویدیویی دارای زیان های بالفعل و بالقوه ای می باشند و باید تحت نظارت و محدودیت های قانونی قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

حق بر بازی ، بازی های ویدیویی ، محتوای بازی ها ، سیاست های کنترلی ، ابعاد منفی بازی ها