بررسی شناخت تاریخی مقرنس و نحوه استفاده از آن

یکی از الگوهای اصیل و کهن در معماری ایران مقرنس است که در دوره های مختلف با شناخت آن توسط معماران ایرانیبه تکامل رسیده و به شکل های متفاوتی اجرا شده است. مقرنس اساسا یک هنر تزیینی هندسی است که هدف تزیینی آندر درجه اول ایجاد سایه روشن و القاء خطوط و در درجه دوم فراهم نمودن سطوح بیشتر برای اجرای تزئینات ظریف تریهم چون آجر چینی ،گچبری ،موزاییک کاری و نقاشی می باشد .هدف این پژوهش بررسی شناخت مقرنس در دوره هایتاریخی قبل و بعد از اسلام و نیز به لحاظ کارکرد و زیبایی مورد بررسی قرارگرفته وبیشترین کاربرد مقرنس در کدامبناهااست وبیشتر درکدام قسمت بناها کاربرده شده است.این تحقیق با روش توصیفی _ تطبیقی و ابزار کار به صورتاسنادی انجام شده است .نتایج حاصل شده نشان می دهد که بیشترین کاربرد مقرنس در مساجد بوده و سرد ،محراب وگنبد به ترتیب محل هایی بوده که بیشترین مقرنس ها درآنها بکار رفته است.

کلیدواژه ها:

مقرنس ، عنصر نمادین ، شناخت تاریخی ، زیبایی ، کارکرد