مکانیزاسیون کشاورزی گندم در منطقه سیستان و تاثیر آن بر فرسایش خاک

سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 350

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

BSCONF07_286

تاریخ نمایه سازی: 22 تیر 1399

چکیده مقاله:

کشت غالب منطقه سیستان گندم است. سیستان سالهای سال به انبار غله ایران معروف بوده است. خاکورزی و کاشت مرسوم گندم به این صورت است که پس از گاورو شدن زمین را دیسک عمیق میزنند بعد از آن بذر گندم را پاشیده و دیگربار زمین را دیسک کم عمق میزنند. دیسک عمیق به منظور خاکورزی و دیسک کم عمق به علت زیر خاک کردن بذر انجام می شود. خاک منطقه سیستان رسی سنگین است به علت مقاومت بالای خاک از گاو آهن برگردان دار و خطی کار استفاده نمی شود. دیسک خاک راپودر کرده و آماده فرسایش آبی و بادی میکند. 30 سال گذشته این منطقه شاهد خشکسالی بوده و بادهای موسوم به 120 روزه سیستان که گاهی به سرعت 100 کیلومتر در ساعت میرسد باعث فرسایش بادی می شود. سیل نیز در گذشته بارها این منطقه را دچار فرسایش آبی کرده است. بهرحال در زمان خشکسالی منطقه سیستان در معرض فرسایش بادی و در زمان ترسالی در معرض فرسایش آبی قرار دارد و نوع خاکورزی و کاشت گندم باعث شدت آن می شود. فرسایش خاک در سیستان چنان شدید است که حتی با چشم غیرمسلح هم قابل تشخیص است. به دو علت کشت گیاه یا گیاهان دیگر باید جایگزین کشت گندم شود. یکی به علت نیاز آبی بالای گندم که در شرایط خشکسالیهای اخیر مقرون به صرفه نیست و دیگری به علت عملیات مکانیزه خاکورزی و کاشت گندم که موجب آماده کردن خاک برای فرسایش آبی و بادی می شود.

نویسندگان

علی اصغری

عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور