تاثیر فن خطابه در پردازش شخصیت سینمایی توسط بازیگر فیلم

فن خطابه ( Rhetoric ) و کاربست مفاهیم آن در پردازش شخصیت، یکی از عوامل مهم و کلیدی در هنر سینما و بازیگری محسوب می شود. هدف این این مقاله بررسی و مطالعه ی نقش فن خطابه در پردازش شخصیت بازیگران بزرگ تاریخ سینما است و این نقش را به طور کلی در بازیگری سینما مورد مطالعه قرار می دهد. این پژوهش به تحلیل موردی چهار شخصیت مارلون براندو در پایان فیلم ژولیوس سزار (جوزف منکیه ویچ 1953 )، سخنرانی پل اسکافیلد در نقش سرتامس مور در جلسه ی دادگاه فیلم مردی برای تمام فصول (فرد زینه مان 1967 )، سخنرانی های تلویزیونی پیتر فینچ در نقش هووارد بیل در فیلم شبکه (سیدنی لومت 1976 ) یا سخنرانی های شخصیت های فیلم گلن گری گلن راس (جیمز فولی 1992 ) پرداخته است. این مطالعه و بررسی متکی بر منابعی است که به شکل نظری به ویژگی های فن خطابه در هنر بازیگری پرداخته اند و آنها را در عمل به سنجه ی آزمایش نهاده اند. پژوهش حاضر، تحلیل محتوای کیفی بر مبنای مطالعه مروری است. تحلیل محتوای کیفی مورد نظر با به کارگیری کلید واژه های استخراجی است و روش جمع آوری اطلاعات نیز به صورت کتابخانه ای، بررسی اسناد و مدارک مکتوب می باشد. نتایج حاکی از آن است که معیارهای مورد مطالعه در دو فیلم سینمایی جلسه ی دادگاه فیلم مردی برای تمام فصول (فرد زینه مان 1967 )، سخنرانی مارلون براندو درپایان فیلم ژولیوس سزار (جوزف منکیه ویچ 1953 ) و شخصیت های فیلم گلن گری گلن راس (جیمز فولی 1992 ) بیش از فیلم شبکه در انتقال مفاهیم فن رتوریک موفقند.

کلیدواژه ها:

فن خطابه ، پردازش شخصیتی ، بازیگر