بررسی نقش میزان تحصیلات در سلامت روان وخودکارآمدی والدین دارای کودک اتیسمی

نقص شدید و نافذ در کودک مبتلا به اتیسم، نیازمند سازگاری بیشتر والدین آنها در این شرایط زندگی است، به این ترتیب آنها را در معرض استرس و پریشانی قرار می دهد که به نوبه خود آنها را ناتوان می کند و باعث کاهش آنها برای مقابله با این شرایط می شود از جمله عوامل روانی- اجتماعی خانواده برای سازگاری با شرایط خاص و بحرانی، می توان به سطح تحصیلات آنها اشاره کرد. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه سطح تحصیلات با سلامت روان وخودکارآمدی والدین کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم می باشد. این مطالعه یک پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی والدین کودکان مبتلا به اتیسم در مقطع پیش دبستانی و ابتدایی شهر تهران بود. روش نمونه گیری دو مرحله ای تصادفی بود. از بین کودکانی که به جز اتیسم دچار اختلالات همراه مانند سندرم داون و اختلالات جسمانی مانند فلج مغزی نبودند و توسط روانپزشک تشخیص اتیسم گرفته بودند، و مدارس استثنایی شهر تهران (شمال، جنوب، شرق، غرب و مرکز تهران مشغول به تحصیل بودند، بر اساس فرمول کوکران برای جامعه نامعلوم 384 نفر از والدین آنها، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. ابزارهای مورداستفاده در این پژوهش، شامل پرسشنامه پرسشنامه سلامت عمومی ( 28-GHQ( و مقیاس خودکارآمدی والدگری دومکا (PSAM( بودند و مدل آماری از روش تحلیل واریانس تک راهه استفاده شده است. رابطه ی معناداری بین سطح تحصیلات و سلامت روان وخودکارآمدی هر دو والد کودکان اتیسم مشاهده شد به طوریکه آزمودنی های دارای سطح تحصیلی بالاتر سلامت روان و خودکارآمدی بیشتری داشتند( 0/ 05< P(. بنابراین با افزایش سطح تحصیلات والدین، آگاهی آنان نسبت به چگونگی رفتار با کودک و توجه به نیازهای روانی - اجتماعی خود و کودک شان، افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

اتیسم تحصیلات ، سلامت روان ، خودکارآمدی والدین