تشویق و تنبیه و نقش تربیتی آن در نهج البلاغه

از مجموع مباحث و نظرات روانشناسان چنین استفاده می شود که آنان غالبا بر تقویت مثبت و پاداش در مقابل اعمال و رفتارهای مطلوب تکیه کرده اند و تنبیه را به عنوان آخرین روش در تغییر رفتار، آن هم به شکل ساده مورد توجه قرار داده اند و این سخن به نظر اسلام نزدیک است؛ زیرا در روایات اسلامی، روش اولیه برخورد با رفتارهای نامناسب محبت، اکرام، عفو و رحم و اغماض است و اگر با این روش ها، غرض حاصل نشد و خوش رفتاری سودمند واقع نگردید؛ باید از روش تنبیه به عنوان روش ثانوی استفاده کرد، و به عنوان آخرین راه حلی است که در متون اسلامی تجویز شده است. تشویق و تنبیه؛ در سیره تربیتی امیرالمومنین علیه السلام نیز مورد استفاده قرار گرفته است و به عنوان یک مربی کامل الهی در امر تربیت تمام شرایط و آداب آن رعایت شده است و ایشان در عرصه های مختلف فردی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، عبادی و ... از این روش کارساز تربیتی مدد جسته اند. نهج البلاغه به عنوان یکی از مهمترین منابع موجودی است که در این زمینه می توان از آن بهره برد و سیره عملی تربیتی امام علی (ع) را به عنوان الگوی کامل مورد مطالعه قرار داد. این مقاله از نظر هدف، کاربردی واز نظر جمع آوری داده ها، کتابخانه ای است.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، تشویق ، تنبیه ، تربیت