بررسی مبانی فقهی موسیقی از نظر اسلام

مو سیقی یک واژه یونانی ا ست که در معنای ا صطلاحی معادل مفهوم غنا دان سته شده ا ست و در نتیجه در چند معنا بکار میرود: ا صوات و نغمه های موزون و متنا سب که از طبیعت برخی ا شیاء و یا از حنجره حیوانات و پرندگان و حرکت برگها شنیده می شود، آواز خوش که از حنجره آدمی بیرون می آید، صدایی که از نواختن آلات موسیقی تولید می شود. واژه موسیقی، یا موسیقیا در متون دینی به چشم نمی خورد ولی به جای آن واژه غنا ،لهو،ملاهی و مصادیق آلات موسیقی مانند: دف، مزمار، (نی و فلوت) مغرف (تار) عود، طبل، طنبور و مانند آن بکار رفته است. امروزه جامعه درگیر خرید و فروش ،آموزش و بکارگیری و نگهداری و نمایش آلات مو سیقی و ا ستماع آن حتی با عناوینی نظیرمو سیقی بدون کلام و موسیقی درمانی،موسیقی سنتی،موسیقی وآهنگ مشکوک، موسیقی الکترونیکی، موسیقی ایرانی و غربی و ... میباشد و در مراسم ملی، بومی، دینی از موسیقی بهره گیری میگردد.تتبع در آرای فقهای شیعه و اهل سن6ت نشان از این موضوع دارد که در آن نوع موسیقی که مطرب و لهوی بوده و موجب تحریک و تهییج انسان در زمینه شهوانی می گردد چه با آواز و چه با آلات موسیقی یعنی به عبارتی موجب هیجان و نشاط منفی و حتی مض6ر به جان و روان آدمی می گردد حرام و ممنوع است .حتی اگر از دستگاه ها و نهاد های رسمی و دولتی بخش گردد و در مقابل آن ،آن نوع موسیقی که موجب ایجاد زمینه های حماسی و معنوی در شنونده و حتی دست اندرکاران آن شود مباح و حتی ممکن است در صحنه هایی مانند صحنه جنگ دارای حکم استحباب گردد.

کلیدواژه ها:

موسیقی ، مطرب ، لهو ، حماسی ، فقه