بررسی تجربی الگوی پاشش دو جت برخوردی سیال غیر نیوتنی ژله ای

ضعف های پیشران های مایع سبب گشته تا در دو دهه گذشته به پیشران های ژله ای به عنوان راه کاری برای غلبه بر ضعف های این پیشران ها توجه ویژه ای شود. مطالعات قبلی نشان داده است که افزودن عوامل ژله ساز به پیشران های مایع سبب تبدیل این پیشران ها که عمدتا سیالاتی نیوتنی هستند به سیالات غیرنیوتنی گشته که این امر خواص فیزیکی این پیشران ها را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. این تغییرات به نوبه خود سبب تاثیر روی پاشش، اتمیزاسیون و احتراق این پیشران ها می گردند. به منظور فهم بهتر چگونگی تاثیر تغیراتی که درخواص فیزیکی پیشرانهای مایع دراثر ژله ای ساختن آنها بوجود می آید روی عواملی مانند پاشش و اتمیزاسیون، در این تحقیق از انژکتورهای جت برخوردی به منظور اسپری و اتمیزاسیون کردن یک سیال ژله ای غیرنیوتنی که خاصیت رئولوژیکی شبیه به پیشران های ژله ای دارد استفاده شده است. تحلیل نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که استفاده از انژکتورهای جت برخوردی سبب ایجاد رژیم های مختلفی از اسپری و اتمیزاسیون (با توجه به بزرگی عدد رینولدز جت ها) برای سیالات غیر نیوتنی ژله ای شده که بعضی از این رژیم ها تفاوت اساسی با رژیم های تشکیل شده برای سیالات نیوتونی دارند. به طور کلی 4 رژیم شامل ریم بسته پایدار، ریم بسته ناپایدار با تشکیل لیگامنت های کرمی شکل، ریم باز با تشکیل پی در پی لیگامنت های کمانی شکل و رژیم کاملا آشفته در این تحقیق شناسایی شده اند که ویژگی هر یک از این رژیم ها و جزئیات آنها در این مقاله توضیح داده می شود.