تاثیر قارچ قارچریشه آربسکولار (Glomus mosseae) برجذب و توزیع برخی عنصرهای غذایی (فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیم، سدیم، کلر، روی و مس) در دانهال های پسته سرخس، ابارقی و بنه باغی در شرایط تنش شوری

این پژوهش برای تعیین اثر همزیستی قارچ میکوریز آربسکولار (Glomus mosseae) و مقایسه سه پایه پسته از نظر جذب و توزیع عنصرهای غذایی فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیم، سدیم، کلر، روی و مس در تنش شوری انجام شد. بدین منظور آزمایشی گلخانه ای در قالب طرح کامل تصادفی به صورت فاکتوریل با سه عامل: میکوریز (میکوریز و بدون میکوریز)، شوری آب آبیاری (5/0، 5، 10 و 15 ds/m) و پایه (سرخس، ابارقی و بنه باغی) اجرا شد. نتایج نشان داد، سطوح مختلف شوری موجب کاهش همزیستی و جذب عناصر (فسفر، پتاسیم، کلسیم، روی و مس) در پایهها شد و با افزایش سطح شوری تجمع سدیم و کلر در ریشه و شاخساره افزایش یافت. توزیع عنصرها تحت تاثیر تیمار میکوریز قرار گرفت به طوری که میزان عنصرهای فسفر، پتاسیم، سدیم و کلر در ریشه کمتر از شاخساره بود. گیاهان دارای میکوریز در مقایسه با گیاهان بدون میکوریز غلظت بالاتری از فسفر، پتاسیم، کلسیم و روی داشتند همچنین غلظت سدیم و کلر در گیاهان میکوریزی کمتر از گیاهان بدون میکوریز بود. در مجموع همزیستی پایه های پسته با میکوریز سبب افزایش مقاومت به تنش شوری شد که دست کم می توان بخشی از آن را به افزایش جذب برخی از یون های کانی کم تحرک مانند فسفر و روی و فراهم نمودن تنظیم اسمزی بیشتر نسبت داد. پایه بنه باغی نسبت به دو پایه دیگر محتوای سدیم و کلر کمتری در ریشه و شاخساره داشت که می تواند دلیلی برای مقاومت بیشتر این پایه در مقایسه با دو پایه دیگر در برابر شوری آب آبیاری باشد.

کلیدواژه ها:

پسته ، تنش شوری ، عنصرهای غذایی ، میکوریز