بررسی و رتبه بندی عوامل کاهش کیفیت بتن در پروژه های ساختمانی با زیر بنای کمتر از 2000 متر مربع در کلان شهر شیراز با رویکرد AHP فازی

در دهه گذشته با افزایش نیاز به ساخت سرپناه و مسکن و همچنین توسعه فعالیت های عمرانی در کشور ما دانش فنی تولید بتن با شیب نبستا مناسبی به سمت بهبود کیفیت سیر نموده است. فعالیت های گسترده و سازمان یافته ای تشکیل و در این عرصه با تکیه بر دانش روز دنیا، شناخت دقیق منابع، مصالح بومی و استفاده از تجهیزات و ماشین آلات مخصوص این امر به استاندارد سازی بتن و الزام مجریان ذیصلاح و سازندگان در جهت استفاده از بتن با کیفیت مرغوب گام های مطلوبی برداشت شده است. با این وجود متاسفانه در برخی از اجراهای سطح شهر شیراز علی رغم استاندارد سازی و نظارت های همه جانبه شاهد کاهش کیفیت بتن مورد استفاده در برخی سازه های مسکونی هستیم. بر این اساس هدف مطالعه حاضر شناخت عوامل کاهش کیفیت بتن در پروژه های مسکونی با متراژ کمتر از 2000 متر مربع قرار گرفت. رویکرد مطالعه حاضر AHP فازی می باشد. پرسشنامه هایی در این امر تهیه و توسط 9 نفر از خبرگان تکمیل گردید سپس داده ها بر اساس روش چانگ مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. مشخص گردید رعایت برخی از نکات و عوامل در مورد حفظ کیفیت بتن بصورت یک فرهنگ عمومی بین مجریان تبدیل شده، با این وجود عواملی همچون نکات اجرایی، استفاده از آب بجای روان کننده، استفاده از روان کننده های نامرغوب، انگیزه های مالی و ... مهمترین عوامل کاهنده بتن در موضوع مورد مطالعه هستند. از این رو انتظار می رود سازندگان، ناظران و مجریان طرح با نظارت بیشتر و اعمال حساسیت بر عوامل استخراج شده از این تحقیق به بهبود سطح کیفیت بتن در پروژه های مذکور اقدام نمایند.

کلیدواژه ها:

بتن ، کیفیت بتن ، عوامل کاهش کیفیت بتن ، مجری ذیصلاح