بررسی الگوهای سرپناه در مسکن موقت در طراحی براساس مدیریت بحران

محیط پیرامون ما در دنیای معاصر با تغییرات خاصی به حیات خود ادامه میدهد، که این تغییرات موجب گسستگی انسان از کیفیت محیط و آسایش برای ادامه دادن زندگی می شوند. هر ساله افراد زیادی در سراسر دنیا در اثر وقوع بلایای طبیعی و غیر طبیعی خانه و کاشانه ی خود را از دست می دهند و این حیطه به مخاطره انداختن ادامه حیات بر روی این کره خاکی در بر خواهد داشت. ضرورت ایجاد سرپناه برای بیخانمان شدگان که بر اثر عوامل مصنوع و یا طبیعی دچار حادثه شدهاند را میتوان با رویکردهای مشارکت بین انسان و محیط پیرامون پاسخ داد. بر این اساس ایجاد مکانهایی مناسب جهت اسکان موقت آسیب دیدگان از جمله نیازهای اساسی بعد از حوادث را در حیطه نیازهای اساسی در نظر گرفت. تعیین محیطی برای اسکان موقت و گذراندن زندگی بعد از بحران از اهداف اصلی این پژوهش می باشد. بر اساس مطالعات انجام گرفته این سوال پیش می آید برای داشتن فضاهایی امن و آسایش مدار آیا میتوان رویکرد جبرگرایی را به احتمالگرایی برای آسیب دیدگان در حیطه نیاز به سرپناه مبدل سازیم روش تحقیق بر مبنای منابع جمعآوری شواهد معتبر در EBD میباشد، بر این اساس طراحی مبتنی بر کارآیی، رویکردی در فرآیند طراحی است، که سعی در به کارگیری روابط آماری و صریح بین تصمیمات طراحی و درجه مطلوبیت پاسخگویی به نیازها دارد. نتایج پژوهش نشان میدهد که با ایجاد سرپناه بعد از بحران برای انسان توسط عامل مشارکت آسیب دیدگان میتواند شکل بومی منطقه را به خود گرفته و در آن کالبد ایجاد حس تعلق به مکان و هویت کالبدی را به وجود آورد.

کلیدواژه ها:

انسان ، محیط پیرامون ، سرپناه ، بحران ، جبرگرایی