تبیین چارچوب تابآوری در مدیریت شهری جهت کاهش اثرات بلایای طبیعی پس از حادثه (مطالعه موردی:شهر تهران)

با گذشت زمان و تغییر در اندازه شهرها و تمایل به شهرگرایی، همواره یکی از دغدغه های شهرسازان ساماندهی نیازهای شهری، جلوگیری ازآسیب ها و تهدیدهای طبیعی بوده است. از دیگر سوی، توجه به امر تاب آوری کلان شهرها در برابر حوادث طبیعی و غیرطبیعی در چند سال اخیر به یکی از مسائل چالش برانگیز در برنامه ریزی شهری مبدل شده است. لذا، لزوم تبیین چارچوب تاب آوری در مدیریت شهری جهت کاهش اثرات بلایای طبیعی درکلانشهرهای مانند تهران در ابعاد گوناگون حایز اهمیت است. این پژوهش با هدف بررسی نقش مدیریت شهری در تاب آوری شهری پس از حوادث و بلایای طبیبعی به دنبال ارائه و تدوین چارچوب تاب آوری در مدیریت شهری در شهر تهران خواهد بود. لذا، با مطالعه مروری و کتابخانه ای به ارائه مهم ترین شاخص های تاب آوری پرداخته و سپس با توجه به نظر خبرگان و با روش امتیازدهی معیارها مهم ترین شاخص ها امتیاز دهی خواهند شد.نتایج حاکی از آن است که شاخص برنامه ریزی برای حوادث با وزن 0.98 مهم ترین شاخص در تبیین چارچوب تابآوری در مدیریت شهری نقش مهمی را دارد و حیطه نهادی و حاکمیتی نیز بالاترین حیطه در سطح برنامه ریزی را به خود اختصاص می دهد. لذا با توجه به گستردگی مفهوم تاب آوری در ابعاد گوناگون، لزوم تدوین برنامه و چارچوب الزام آور برای مدیرت شهری در حیطه نهادی احساس می شود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، مدیریت شهری ، بلایای طبیعی ، شهر تهران