زخم های جسم و جان عودلاجان امروز و میراثی که در دست فراموشی است

معماری یک پدیده است، هر پدیده برای زاده شدن اش بذری لازم است و برای پرورانیدناش باید تغذیه شود، به هر کجا که زاده شود به رنگ خاک و طعم آب همانجا درمیآید. بافتهای شهری فرسوده نیز عناصر غنی و هویت سازی که دل خود پنهان کرده اند را وامدار اصول ارزشمند مکانی هستند که در آن زاده شده اند، اصولی از جنس جان و معماری که در گذشته آرامشی می آفریده دلنواز، امروز اما با در مرز فراموشی قرار گرفتن این اصول ارزشمند، شاهد سربازکردن زخمهایی در جسم و جان بافتهای شهری فرسوده هستیم، زخمهایی که روز به روز گسترش می یابند و برایشان هیچ مرهمی نیست. تهران به عنوان پایتخت صد و چند ساله ایران، سطح گسترده ای از بافت های فرسوده ولی ارزشمند را داراست که محله عودلاجان از جمله مهمترین آنهاست. محله عودلاجان، به عنوان یکی از پنج محله اصلی هسته تاریخی شهر تهران، علیرغم همه پتانسیل های ارزشمند خود، به دلیل فرسودگی مفرط در کالبد، با فقدان حیات شهری و فقر روزافزون در زمینه های فرهنگی اجتماعی، اقتصادی و کالبدی فضایی روبروست. لذا این مقاله برآنست تا با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و همچنین مطالعات اسنادی و میدانی، زنگار فراموشی از رخ گنجینه های مهجور این محله بزداید و با بازخوانی اصول ارزشمندی که حالا میراث در مرز فراموشی معماری ماست و بررسی تاثیر حضورشان در بهبود اوضاع عودلاجان امروز، دستی بکشد از جنس مرهم بر کالبد پر از زخمهای کهنه این بافت ارزشمند.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، محله عودلاجان ، زخمهای جسم و جان ، میراث در مرز فراموشی