مقاومت به آنتی بیوتیک در باکتری های پروبیوتیک

پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زندهای هستند که دارای مزایای سلامت بخش زیادی میباشند. یکی از مهمترین معیارهای انتخاب گونه های باکتریایی، برای استفاده در صنایع غذایی ایمن بودن آنها میباشد. پروبیوتیک ها از نظر ایمن بودن دارای سابقه طولانی هستند و میتوان آنها را در انواع مختلفی از محصولات، از جمله غذاها، داروها و مکمل های رژیمی استفاده کرد. باکتری های پروبیوتیک اصلی متعلق به گونه لاکتوباسیلوس ها و بیفیدوباکتریوم ها هستند . امروزه تعداد زیادی از میکروارگانیسم های پروبیوتیک مانند گونه های لاکتوکوکوس، لاکتوباسیلوس، استرپتوکوکوس، انتروکوکوس، بیفیدوباکتریوم، پدیوکوکوس و پروپیونی باکتریا در فرمولاسیون داروها و محصولات لبنی مورد استفاده قرار میگیرند. با توجه به مصرف آنها توسط انسان، در درجه اول ایمن بودن این ارگانیسم ها حائز اهمیت است، زیرا مقاومت آنها در برابر آنتی بیوتیک ها میتواند یکی از تهدیدهای احتمالی باشد . مقاوم بودن به آنتی بیوتیک در این میکروبهای سودمند، به طور ذاتی یا به علت رخ دادن هر گونه جهشی به خودی خود یک نگرانی امنیتی نیست. برخی از گونه های پروبیوتیک با مقاومت آنتی بیوتیکی ذاتی خود میتوانند برای بازگرداندن فلور میکروبی روده پس از درمان آنتی بیوتیکی مفید واقع شوند . مقاومت آنتی بیوتیکی مرتبط با پلاسمید که گاهی اوقات رخ میدهد، مسئله نگران کنندهای است زیرا ممکن است، سبب گسترش یافتن مقاومت در میکروارگانیسم های مضر ساکن در همان ناحیه باشد. علاوه بر این، وجود ژنهای قابل انتقال مقاوم به آنتی بیوتیک، حتی اگر عضو بی ضرری در اجتماع فلور میکروبی روده باشند، میتواند خطر ایمنی ایجاد کند و باید مورد توجه قرار گیرند. ایمن بودن پروبیوتیکها با کمبودهای مطالعاتی همراه بوده و نیازمند این است که با چشماندازهای صحیحتری موردبررسی قرار گیرد. این مطالعه با هدف مروری بر بررسی های حضور ژن مقاوم به آنتی بیوتیک در پروبیوتیک و انتقال بالقوه آنها به پاتوژنها و سایر میکروارگانیسم های موجود در روده انجام شده است.

کلیدواژه ها:

پروبیوتیک ، آنتی بیوتیک ، بیفیدوباکتریوم ، لاکتوکوکوس ، لاکتوباسیلوس ، استرپتوکوکوس