ارزیابی مناطق یازده گانه شهر شیراز به لحاظ شاخص دسترسی با استفاده از مدلFAHP

دسترسی یکی از مهمترین خصوصیات یک شهر خوب به شمار می رود و امروزه حل مسائل دسترسی در شهرها و بهبود بخشیدن به کیفیت آن از اهداف عمده شهرها و شهرسازی به حساب می آید. بسیار مهم است اگر بتوانیم، قدرت انتخاب و تنوع را در دسترسی به فعالیت ها، منابع، اطلاعات و مکان های گوناگون، برای تمام اقشار جامعه فراهم سازیم. محیط های شهری باید برای همه- بدون توجه به سن، توانایی، سوابق و درآمد- قابل دسترس باشند و بتوانند قدرت گزینش را در دسترسی ها، برای همگان، پدید آورند. تا کنون دسترسی و شعاع دسترسی به کاربری های مختلف همواره بر اساس عوامل زمان و فاصله محاسبه می گردد؛ در این پژوهش با رویکردی تحلیلی - توصیفی به سنجش و مقایسه مناطق 11گانه شهرداری شیراز بر اساس شاخص دسترسی پرداخته شده است. در این راستا با استناد به منابع اسنادی و کتابخانه ای، شاخصهای دسترسی مورد تحلیل و واکاوی قرار گرفته است تا سنجه های متناظر با آن در وضع موجود شهر شیراز شناسایی گردد. در ادامه جهت کمیسازی و گردآوری داده های مورد نیاز هر شاخص، از نظر کارشناسان، استفاده از مصاحبه های عمیق و پرسش نامه تخصصی استفاده شد. لازم به ذکر است که تعداد نمونه های آماری در ابتدا 60 نفر از متخصصین و کارشناسان تعیین گردید که نهایتا 30 پرسشنامه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. جهت تحلیل دادهها و سنجش عدد نهایی شاخص دسترسی در مناطق از مدل FUZZY-AHP و برای وزن دهی شاخصها در این مدل، از متخصصین، مدیران شهری و پژوهشگران نظر سنجی صورت گرفته است. نتایج رتبه بندی مناطق از لحاظ شاخص دسترسی بیانگر این مطلب می باشد که به ترتیب مناطق 1، 8، و 6 دارای بیشترین دسترسی و منطقه10، 7 و 9 دارای کمترین میزان دسترسی بوده است.

کلیدواژه ها:

دسترسی ، ارزیابی ، مناطق یازده گانه ، مدل FAHP ، شیراز