بهینه سازی مصرف آب در طراحی معماری با استفاده از روش های بازیافتآب

جوامع شهری و روسایی کانون اصلی مصارف آب برای مقاصد شرب، زراعی، صنعت و تولید فاضلاب انسانی می باشد. افزایش مصارف آب و به تبع آن تولید فاضلاب و روند رو به رشد این تولید و همچنین توجه به استفاده غیر اصولی در وضع موجود، ایجاب می نماید، برای جلوگیری از گسترش مشکلات محیط زیستی و همچنین تامین بخشی از آب مورد نیاز مصارف مختلف از طریق بازچرخانی و استفاده مجدد از پساب ها و آب های برگشتی برنامه ریزی شود. با توجه به قرار گرفتن در سال های خشکسالی و کمبود منابع آب مورد توجه همگان قرار گرفته است. افزایش روزافزون جمعیت در جهان، خطر پایان این منابع هر روز افزایش می یابد، نگرانی و توجه مسیولین برای حفظ و بهینه مصرف کردن این منابع در تمام اقشار جهت های مختلف را برانگیخته است. پیشرفته روزافزون انسان در ابعاد مختلف زندگی می تواند در راستای کمک و بهینه مصرف این منابع با ارزش استفاده کرد. ضرورت ان ایجاد می کند که در طراحی معماری در ساخت بناها یک چرخه مصرف اب بدرستی تعریف گردد به عبارتی آب قابل شرب با تبدیل به آب خاکستری و در نهایت به آب سیاه یا فاضلاب می تواند در تمام مراحل بصورت بهینه مورد استفاده قرار بگیرد. در حالی در اکثر موارد آب قابل شرب بدون تعریف به آب سیاه و در نهایت به چاه منتقل می شود که خود عاملی جهت آلودگی آب های زیرزمینی بحساب می آید. روش تحقیق در این پژوهش کمی و کیفی بوده، در ابتدا در بخش نظری با مطالعه منابع انتخاب چارچوب موردنظر رسیده است. گام نخست با مرور و متون، مقالات به روش های بازیافت آب، روش های طراحی معماری پرداخته، با درک صحیح از روش های بازیافت آب، ضرورت احداث و بازبینی آن در ساختمان ها مورد بحث و پرداخت قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

بازیافت آب ، بحران آب ، پسماند فابلاب خانگی ، طراحی معماری