حمید محمد حسین زاده هاشمی هستم؛ متولد ۱۳۵۹ و مجرد. در دانشگاه به تحصیلِ رشته یِ « زبان و ادبیات فارسی » مشغول شدم که از همان زمان شیفتگی به « هنر » در بطنِ باطنِ من طنین افکن بود. « ستار می نواختم »، گاهی « خوشنویسی کردم، شکسته می نوشتم به سبکِ خویش »، به طبع « شعر هم می سرودم و نوشته ها و نمایشنامه و فیلمنامه هایی نیز نگاشته ام »، مدتی به « نقاشی » روی آوردم تا آنکه با یک گوشیِ موبایل به « عکاسی عشق ورزیدن آغازیدم »... عکاسی را به صورتِ آکادمیک گذراندم و با درایت و تأئیدِ بزرگان به عضویتِ « اصلیِ انجمنِ عکاسانِ ایران » درآمدم که افتخاری ست بس سترگ. در این مدت بیش از ۱۰۰ جایزه « مدال طلا، نقره، برنز، نشان افتخار، نشان لیاقت، تمجیدِ داوران، نشانِ افتخاریِ داوری، نشانِ ستاره یِ طلایی به عنوانِ نفرِ اولِ در مسابقه و چندین و چند دیپلمِ افتخار از مسابقاتِ بسیار معتبرِ بین المللیِ عکاسی » کسب کردم، که افتخاری ست برایِ من و کشورِ عزیز و دانشجویانِ گرامیِ من. در این بین بی کار از نوشتن نیز نبودم که مقالاتی نیز به رشته ی تحریر درآوردم - لازم به بیان است و مشخص البته که در این مقالات برخی مطالب تکرار شده است، برخی مطالب از مقاله یِ دیگرِ خویش وام گرفته شده است و برخی مطالب عیناً از مقاله ای از من در مقاله یِ دیگرِ من درج شده است؛ امری عادی که باید گفت تا طالبانِ علم و دانش بدانند و آگاه باشند از چیستاییِ نوشتارِ من که مشخصاً به سبکِ خاصِ خویشتن است. باری، مقالاتِ من در زمینه یِ « زیبایی شناسی » در زمینه یِ « هنرِ معماری - مخصوصاً معماریِ گوتیک » بوده است « که می توان نشانه هایی از برداشتِ آن از هنرِ معماریِ ایرانی دانست و دید » می باشد هم از آنروی که اطلاعاتی نسبی در این خصوص داشته ام و هرگز هیچ انسانی نباید هیچگاه بیندیشد که در علمی سرآمد شده است. سرآخر گاهی به عنوانِ « تحلیلگر یا آنالیزور » در « گروه هایِ نمایشی »، « گالری هایِ هنری » و غیره شرکت می کنم که بسیار بسیار مختصر است و قابلِ گفتن نیست اما تمامیِ این تلاش هایِ اندک برایم باعثِ خوشحالی است که شاید بتوانم روزی برایِ دانشجویانم « الگویی از تلاش و کوشش و پیشرفت » باشم. با احترام