مقصدی به نام آسمان

در پهنه خیال، آنجا که مرزهای واقعیت رنگ می بازند و پرده های وهم به کناری می روند، مقصدی پدیدار می شود که نه مکانی است بر روی زمین و نه نقطه ای در فضا. نامش آسمان است، اما نه آن آسمانی که هر روز نظاره گرش هستیم، بلکه آسمانی که در دل عارفان خانه دارد.آسمان، در عرفان، استعاره ای است از بی نهایت، از رهایی، از وصال با معشوق ازلی. آسمان، سرزمینی است که در آن، روح از بندهای جسم رها می شود و به سوی اصل خویش پرواز می کند. هر چه انسان از خود و تعلقات دنیوی دورتر شود، به این آسمان نزدیک تر می شود.عارف، سالکی است که در این مسیر گام برمی دارد. او با ریاضت و مجاهدت، سعی در پاک کردن آیینه دل خود دارد تا بتواند نور الهی را در آن منعکس کند. او می داند که برای رسیدن به این آسمان، باید از خود گذشت و فنا شد. باید تمام تعلقات دنیوی را زیر پا گذاشت و دل را از هر چه غیر خداست، خالی کرد.در این سفر روحانی، عارف با موانع و چالش های بسیاری روبرو می شود. نفس اماره، وسوسه های شیطانی، تعلقات دنیوی و ترس از ناشناخته ها، همگی سد راه او می شوند. اما عارف، با توکل بر خدا و با استمداد از پیر و مراد خود، از این موانع عبور می کند و به راه خود ادامه می دهد.او در این مسیر، تجربه های شگرفی را از سر می گذراند. گاه، جذبه الهی او را از خود بی خود می کند و به اوج آسمان ها می برد. گاه، در دریای حیرت غرق می شود و نمی داند که کجاست و به کجا می رود. اما در هر حال، او می داند که معشوق در کمین است و هر لحظه ممکن است که نقاب از چهره بردارد و خود را به او بنمایاند.آسمان، در عرفان، تنها یک مقصد نیست، بلکه یک فرآیند است. فرآیندی که در آن، انسان به تدریج از خود تهی می شود و به خدا پر می شود. فرآیندی که در آن، انسان از بندهای جسم رها می شود و به سوی روح پرواز می کند. فرآیندی که در آن، انسان به معنای واقعی کلمه، انسان می شود.رسیدن به این آسمان، کار آسانی نیست. نیاز به صبر، استقامت، توکل و از خودگذشتگی دارد. اما پاداش آن، وصال با معشوق ازلی است. پاداشی که هیچ لذتی در این دنیا با آن برابری نمی کند.عارف، پس از رسیدن به این آسمان، دیگر به دنیا باز نمی گردد. او در خدا فانی می شود و جز خدا چیزی نمی بیند. او دیگر خودی ندارد و هر چه هست، خداست. او به دریایی می پیوندد که دیگر از آن جدا نخواهد شد.آسمان، در عرفان، نمادی از کمال و تمامیت است. نمادی از رهایی و آزادی. نمادی از وصال و یگانگی. آسمان، مقصدی است که هر انسانی می تواند به آن برسد، اگر بخواهد.