عواملی که باعث می شود خیر دنیا و آخرت نصیب انسان شود ( قسمت اول )

بسم الله الرحمن الرحیم

از یکسو در دعای هر روزماه رجب بعد از نمازهای شبانه روزی از خدای سبحان در خواست می کنیم که خیر دنیا وآخرت را عطا فرماید :« اعطنی بمسالتی ایاک جمیع خیر الدنیا و جمیع خیر الآخره ».

از سوی دیگر باتوجه به علل و معالیل بودن عالم طبیعت هیچ چیزی بدون علت و سبب تحقق پیدا نمی کند از جمله رسیدن انسان به خیر و دنیا وآخرت ، و خوشبختی و سعادتمندی ، دارای علت و عواملی است که از آن طریق انسان به آن می رسد.

طبق روایات معصومین علیهم السلام یکی از عواملی که باعث می شود خیر دنیا و آخرت نصیب انسان شود ، گمان نیک داشتن به خدا ، امیدوار بودن به رحمت الهی ، خوش اخلاقی و دوری از غیبت کردن است. چنانکه رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود :« سوگند به کسی که معبودی (شایسته پرستش) جز او نیست که به مومنی خیر دنیا و آخرت عطا نمی شود مگر به سبب خوش گمانی او به خدا ، امید داشتن به خدا ، خوش اخلاقی و غیبت نکردن مومنین ». محمدبن یعقوب کلینی ، الکافی ، ج 2 ، ص 71 – 72 .

در این روایت چهار امر مهم از عواملی شمرده شده است که به سبب آنها انسان می تواند به خیر دنیا وآخرت برسد . دو تای از این امر مهم یعنی گمان نیک داشتن انسان به خدا و امیدوار بودن به رحمت او ، در ارتباط انسان با خداست. گمان خوب داشتن انسان به خدا آن قدر مهم است که براساس روایتی امام رضا علیه السلام فرمود :« به خدا همیشه حسن ظن داشته باشید ؛ زیرا خدای سبحان می فرماید : من در نزد گمان بنده ای مومن خود هستم اگر گمانش خیر باشد خیر به او می رسد اگر شر باشد شر ». همان ، ص 72 . همچنین امیدو ار بودن به رحمت الهی از بهترین اعمال است همان طوری که نا امیدی از رحمت الهی بزرگترین گناه و در حد شرک به خداست ؛ لذا هیچ وقت ولو هرچقدر انسان گناهکار هم باشد از رحمت الهی نا امید نشود .

و دوتای دیگر از آن چهار امر مهم که خوش اخلاقی و غیبت نکردن مومنین باشد ، در ارتباط انسان با انسان های دیگر و همنوعان خود است .

خلاصه اینکه اگر انسان روابط خودش را باخدا و بندگان خدا به درستی و براساس آموزه های انسان ساز قرآن و عترت علیهم السلام ، تنظیم نماید خیر دنیا و آخرت نصیب او خواهد شد.