تقدس عدد هفت در اساطیر و باورها

انعکاس تقدس عدد هفت در اساطیر و باورها

بر اساس جغرافیای تاریخی قدیم، زمین به هفت بخش تقسیم می شود. اما چرا هفت بخش؟ 

هفت یک عدد بابلی است. بسیاری از مظاهر آفرینش از جمله زمان و مکان، بر پایه این عدد تقسیم می شدند؛ از جمله زمان که به هفت روز و مکان های آسمانی و زمینی در هفت بخش. این نگرش در میان ملل و مذاهب دیگر نیز دیده می شود؛ در دین اسلام هفت از اعداد مقدس است. هفت آسمان، هفت طبقه بهشت و... . اما پیش از اسلام، در ایران باستان بود که اعتقاد به اقلیم های هفتگانه وجود داشته و نمادی از اهورامزدا و شش امشاسپند بوده است. «مفهوم جغرافیایی هفت کشور» را می توان در کهن ترین بخش های اوستا دنبال کرد. «در گات‎ها از «هپته بومی» یعنی هفت بوم سخن رفته است» (یاحقی، 1386). ایرانی ها، گذشته از تقسیم زمین به هفت اقلیم برای آن مرکزی قائل بودند. در بندهشن آمده است: «هنگامی که تیشتر، آن باران را ساخت ... زمین را همه جای نم بگرفت، به هفت پاره بگسست ... پاره ای به اندازه نیمه ای (در) میان و شش پاره (دیگر)، پیرامون (آن قرار گرفت). آن شش پاره به اندازه خونیرس است» (فرنبغ دادگی، 1369). خونیرث مهم‎ترین اقلیم ها است که در مرکز عالم قرار دارد و آن سرزمین ایرانیان است که همه (گونه) نیکی در آن بیش آفریده شده (همان). بنابر اصل تقدم، تقدس عدد هفت را باید در متون اوستایی یافت.