شناخت تجریدی

[محی الدین ابن عربی]

اهل مجالس و حدیث، مناجات را به منزلتی که آن استفتاح و آغازیدن به ایشان می بخشد ختم و پایان می دهند، و افتتاح چون گوناگون می باشد و مقید نیست، جز آن که آنجا یک امر جامع است و آن «وقفه = درنگ» بین دو اسم می باشد: بین اسمی که از آن جدا می شود، و بین اسمی که از او می گیرد، زیرا بین آن دو، اسم الهی پنهان است که ختم و پایان بدو واقع می شود، و بدان جز اهل مجالس و حدیث آگاهی ندارند و آن، وجودی است که در تمام موجودات ساری و جاری می باشد.(1)

***

[یزدانپناه عسکری]

صیقل پیوند با اسم الهی که در تمام موجودات ساری و جاری می باشد، درجات آگاهی و شناخت تجرید است.

_____________

1 - فتوحات مکیه، شیخ محی الدین ابن عربی ، ترجمه ، تعلیق ، محمد خواجوی- تهران : انتشارات مولی، 1383، جلد 6، صفحه 178 (59/12)

[فان قلت بای شیء یختمونها - فلنقل فی الجواب بالمنزله التی تعطیهم ذلک الاستفتاح و الافتتاح مختلف فالختام مختلف ایضا فلا یتقید غیر انه ثم امر جامع و هو الوقفه بین الاسمین بین الاسم الذی ینفصل عنه و بین الاسم الذی یاخذ منه فان بینهما اسما الهیا خفیا به یقع الختم و لا یشعر به الا اهل المجالس و الحدیث و هو وجود سار فی جمیع الموجودات لکن لا یشعر به لدقته کالخط الفاصل بین الظل و الشمس یعقل و لا یدرک بالحس و هی الحدود بین الاشیاء لها لکل من هی بینهما وجه خاص مع کونها لا تنقسم فهی بذاتها مع کل محدود و لهذا یعز العثور علی الحدود الذاتیه بخلاف الحدود الرسمیه و اللفظیه التی بایدی العلماء. (محیی الدین بن عربی، الفتوحات المکیه (عثمان یحیی)، 14جلد، دار احیاء التراث العربی - بیروت، چاپ: دوم، 1994 م. ج12 ؛ ص108 ، 109)]