هواپیماهای علیل و فرسوده، موشکهای قاره پیما، تضاد دوگانه ای که هیچ نشانی از امنیت ندارد

مسافرانی که بواقع خود را در هواپیماهای کشور پا در هوا می بینند و اغلب این دلهره و اضطراب را دارند که ممکن است جسمشان، جاندار به زمین نرسد! ناوگان هوایی که نیمی از بدنه اش از کار افتاده و هواپیماهایی به کما رفته که هنوز با زور دستگاه و دستکاری به هوا بر می خیزند، در حالی که حتی برای غلبه بر نیروی هوا هم باید به آنان تنفس مصنوعی و دستگاه اکسیژن داد و باید بارها و بارها معاینه شده و جراحی شوند تا قطعات فرسوده آنها جانی دوباره یایند و لنگ لنگان ادامه دهند؛ در مقابل چنین ناوگان هوایی بیمار و علیلی، میلیاردها دلار خرج موشکهای قاره پیما می شود تا مرگ را به ارمغان آورد، آن هم در کشوری که حکمرانان آن خود را جانشین و نائب خدا بر زمین می دانند! هواپیمای مسافربریمان بوی مرگ می دهد و در عوض بودجه مملکت خرج موشک هایی می شود که هدف آنها چیزی جز مرگ نیست؟! چگونه می شود که برای ساخت موشک هم بودجه لازم را داریم و هم متخصص کافی اما برای ساخت هواپیما نه بودجه ای هست و نه به متخصصی بودجه ای تعلق می گیرد تا در زمینه هواپیمایی به جوان سازی روی آوریم، تنها در فکر آن هستیم تا جوانسازی جمعیت را تبلیغ کنیم؛ شاید مسئولان متفکرمان در این اندیشه اند تا بلکه با ازدیاد جمعیت، بالاخره تعدادی از جمعیت از خطر هواپیماهای رو به مرگ، جاده های نا استاندارد، آلودگی هوا و... جان سالم بدر برده و عده ای زنده بمانند!!! با سیاست خارجیمان، تحریم را بجان خریده ایم و امکان خرید هواپیماهای خارجی را نداریم، هیچگونه بودجه ای هم برای ساخت و مونتاژ هواپیما در داخل موجود نمی باشد؛ آیا هر آنچه از آسمان ایران بر می خیزد باید بوی مرگ و نابودی بدهد؟! هواپیمای بیمار و علیل، موشک، آلودگی هوا و....

آیا وظیفه حکمرانان در درجه اول رسیدگی به معیشت و سلامت مردم نیست؟! وقتی از نظر معیشتی، اقتصادی، حمل و نقل زمینی و هوایی و... امنیت نداریم چگونه ادعا می کنیم موشکهایمان امنیت بهمراه می آورند؟! با چنین حکمرانی خود حکمرانان، امنیت مردم را در تمامی زمینه ها به خطر انداخته و اصولا دیگر نیازی به دشمن خارجی نداریم. پر واضح است که حکمرانانی که خود، ملت را زمین گیر و بیمار و افسرده می کنند از هر دشمن خارجی خطرناکترند!!