هوش مصنوعی در روزمرگی
هوش مصنوعی در سال های اخیر در ایران به یکی از موثرترین و کمک کننده ترین فناوری ها در زندگی روزمره بدل شده است بطوری که یک کودک ۸ یا ۹ ساله او را بعنوان دوستی نزدیک و همدمی بدون خواسته می پندارد و با او درد و دل و کمک می خواد که شاید رویا پردازی آن کمی ترسناک باشد ولی می تواند اندکی از عدم اعتماد بنفس کودک را در بخش اجتماعی و ارتباطی جبران کند ولی از دید من، اهمیت اصلی این فناوری در توانایی آن برای پردازش حجم عظیمی از داده ها و استخراج الگوهای معنادار نهفته است؛ الگوهایی که تصمیم گیری انسان را تسهیل و خطای شناختی را کاهش می دهند. در محیط کار، سامانه های مبتنی بر یادگیری ماشین با اتوماسیون وظایف تکراری، توان عملیاتی را افزایش می دهند و فرصت تمرکز بر فعالیت های تحلیلی را فراهم می سازند. در حوزه سلامت، الگوریتم های تشخیص الگو می توانند نشانه های اولیه بیماری را شناسایی کنند و کیفیت مراقبت را ارتقا دهند. حتی در تعاملات روزمره، از مسیر یابی هوشمند تا دستیارهای دیجیتال، هوش مصنوعی تجربه کاربر را متحول کرده است. با این حال، توسعه مسئولانه آن مستلزم نظارت، شفافیت و فهم عمیق پیامدهای اخلاقی است تا این فناوری بتواند به شکلی پایدار در خدمت انسان باقی بماند.