آثار باستانی رامشیر خیلی دور خیلی نزدیک

آثار باستانی رامشیر خیلی دور خیلی نزدیک

(منتشر شده در شماره 181680 سایت خبرگزاری خورنا)

رامشیر به لحاظ وسعت – شمول منطقه ای، یکی از متراکم ترین شهرستان های استان خوزستان به شمار می رود. وسعتی که سبب پراکندگی طولی و عرضی اقصی نقاط آن و تراکمی که تعدد شهرها (رامشیر – مشراگه)، بخش ها (مرکزی – مشراگه) و مناطق روستایی ۱۴۰ گانه را ضامن بوده است. نیز حضور این تعداد تعریف به لحاظ تقسیمات کشوری، تابع و متبوعاتی را سبب شده که از یک سو فرصت و از جهات دیگر، محدودیت هایی را رقم زده است.

شهرستان رامشیر در دو بخش شهری و روستایی واجد امکانات فرهنگی بی شمار است؛ توانایی هایی که می تواند در بخش تاریخی به عنوان میراث فرهنگی و در حوزه ی بافت سنتی به عنوان عاملی جهت هویت شناسی مردمان آن مستفاد گردد اما دوری و پراکندگی این حوزه ها، عاملی بر سر این راه بوده است.

از سوی دیگر اگر چه گستره ی کنونی رامشیر در حوزه های تاریخ و فرهنگ، از غنای وافری برخوردار است اما غفلت و بی توجهی نسبت به واکاوی، شناخت، جمع آوری و معرفی مولفه های مربوط به آن ها، علاوه بر فرسودگی و از دست رفتنشان، نام و نشان شهرستان را نیز مطعون نگاه های تبعیض آمیز اقتصادی ساخته است.

سراسر شهرستان رامشیر مملو از آثار باستانی – تاریخی است که در حوزه های: فرهنگ، هنر، مذهب، جامعه شناسی، سیاست، اقتصاد و غیره، برگی از شناسنامه ی وزین آن را پیش چشم مخاطب قرار می دهد؛ دفاتری که تحت عنوان میراث: ملموس و عینی، ناملموس، شفاهی، منقول و مکتوب، هم سو با سایر مناطق تاریخی کشور، بر لزوم ابراز و نمایش آن ها در سطوح منطقه ای – ملی – فراملی تاکید می ورزند اما چگونه؟

در وهله ی اول لازم است تا همه ی داشته های فرهنگی شهرستان به لحاظ آثار باستانی – تاریخی – معاصر شناخته، مورد کاوش قرار بگیرد.
سپس این آثار به جهت زمان و نوع کارکرد، دسته بندی گردد. آن گاه به لحاظ نمایش – معرفی عمومی واکاوی گردد چرا که بخشی از آن ها به صورت ابنیه در اقصی نقاط شهرستان تعبیه شده است.

بدین شکل می توان تحت چند روش، به معرفی همه ی این موارد پرداخت:

۱- احداث موزه در شهر رامشیر.
۲- تعبیه ی المان های آثار باستانی – تاریخی شهرستان در فلکه های شهر رامشیر و میادین اصلی روستاها.
۳- استفاده از طرح ابنیه ها – بافت سنتی (خوراک – پوشاک – مسکن – کشاورزی – شعر و ادبیات)  در زیباسازی شهری.
۴- برپایی نمایشگاه های موسمی در مناسبت های تقویمی هم چون: روز جهانی موزه و میراث فرهنگی – روز اسناد ملی و میراث مکتوب – روز جهانی صنایع دستی و … .
۵- اعزام گروه های دانش آموزی، دانشجویی در قالب اردو یا دایر ساختن دورهمی های دوستانه در ابنیه های باستانی – تاریخی نظیر: دستکندهای مشراگه، آب انبار رمیص، رود نمک مدیرسه و سایر ….
۶- نیز پیگیری همین طرح در روز ملی “تجلیل از امام زادگان و بقاع متبرکه” در امام زادگان باستانی – تاریخی از جمله: یعقوب نبی (ع) در روستای خضیریات، محمدباقر (ع) در روستایی به همین نام، تل رضوان در روستای دهیلی، مقام صاحب الزمان (عج) در خود شهر رامشیر و سایر … .
۷- برپایی مسابقات عکس، فیلم کوتاه، طراحی و نقاشی از ابنیه های باستانی – تاریخی شهرستان رامشیر.

بدین ترتیب اگرچه دسترسی به میراث فرهنگی شهرستان رامشیر برای اهالی منطقه و حتی غیربومی ها سخت و گاهی ناممکن می نماید، باری با اتخاذ این روش ها، میراث مذکور در بطن جامعه حفظ و در معرض دید هزاران کاوشگر تاریخ و فرهنگ این خطه در خارج از مرزهای منطقه ای و ملی قرار می گیرد.