میکروپلاستیک ها در محیط های دریایی: مروری از روش های استفاده شده برای شناسایی میکروپلاستیک ها

مقاله حاضر مروری است از 60 مطالعه که روش استفاده شده برای شناسایی میکروپلاستیکها از محیط زیست دریایی را مورد مقایسه قرار میدهد. سه مرحله نمونهبرداری اصلی شناسایی شده است: نمونه برداری انتخابی، حجم کاهش یافته و تودهای. بیشترین نمونه های رسوبات از سواحل شنی در خطوط بالای جزر و مدی و بیشترین نمونه های آب دریا در آبهای سطحی با استفاده از تورهای نئوستون برداشت شدهاند. 4 گام در طول مراحل نمونه برداری مشخص شدهاند: جداسازی چگالی، فیلتراسیون، غربالگری و طبقه بندی بصری میکروپلاستیکها. طبقه بندی بصری یکی از رایجترین روشهای مورد استفاده برای شناسایی میکروپلاستیکها (با استفاده از نوع، شکل، مرحله تخریب و رنگ) است. همچنین خصوصیات فیزیکی و شیمیایی (مثل چگالی مخصوص) استفاده شده است. بیشترین روشهای قابل اطمینان برای شناسایی و ترکیبات شیمیایی میکروپلاستیکها به وسیله طیف سنجی مادون قرمز است. اندازه مشهای الکها و فیلترهای استفاده شده در طی یا مراحل نمونه برداری بر روی تخمین فراوانی میکروپلاستیکها موثر است. اکثر مطالعات دو محدوده اندازه رایج برای میکروپلاستیکها را گزارش میکنند: 5 mm -500 µm (1)، به وسیله الک/ تور 500 µm و (2) 500-1 µm که به وسیله فیلترها به دست می آیند. توصیه میشود که برنامه های آینده پایش و بررسی به منظور متمایزسازی دسته بندی اندازه ذرات پلاستیکی ادامه یابد. مراحل نمونه برداری استاندار شده که هر کدام مقایسه مکانی و زمانی فراوانی میکروپلاستیکها را در سرتاسر محیط زیستهای دریایی فراهم میکنند.

کلیدواژه ها:

میکروپلاستیک ها ، چگالی مخصوص ، طیف سنجی مادون قرمز ، غربالگری