اثر TDZ و حیط کشت در پرآوری شاخساره و پینه زایی گل نسترن (Rosa moschata J. Herrm. var. nastarana Christ in Boiss.)

گل نسترن (Musk (scented) rose) یا رز عنبر معروف به نسترن شیرازی است. این گیاه بومی ایران بوده که عمدتا در صنایع عطرسازی , عرقیات, آرایشی, دارویی و غذایی و همچنین به عنوان گیاه زینتی در فضای سبز کاربرد زیادی دارد. برای کشت بافت این گیاه پژوهشی بر پایه آزمایشات فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با هفت تکرار برای اولین بار در جهان انجام شد. نتایج نشان داد که ریز نمونه تک گره بهتر از نوک شاخه بود. در بین غلظتهای مختلف محیط موراشیگی واسکوگ (MS) بهترین غلظت برای پرآوری شاخساره محیط (MS)1/2 بود. در مقایسه تیمارهای BAP, TDZ و Kin جهت پرآوری شاخساره, TDZ بهتر از بقیه بود. بیشترین تعداد شاخساره (3/14 شاخساره) در محیط MS 1/2+TDZ1/25 mg/L + NAA 0/1 mg/L به دست آمد و بالاترین درصد پرآوری در غلظت 1/25 میلی گرم در لیتر TDZ به تنهایی حاصل شد. تعداد روز تا انگیزش جوانه برای پرآوری, نحوه قرار دهی و زخم زنی ریز نمونه در میزان پرآوری معنی دار نبودند. بهترین طول شاخساره (15 میلی متر) در محیط 1/2MS + TDZ 1/5 mg/L + NAA 0/1 mg/L به دست آمد. کاربرد TDZ 2/5-3 mg/L + NAA0/1 mg/L و BAP 4 mg/L + NAA 0/1 mg/L در محیط 1/2MS باعث تولید پینه شد.