بررسی نقش پایگاه های امداد و نجات جمعیت هلال احمر در کاهش تلفات انسانی در استان آذربایجان شرقی

یکی از نتایج نامطلوب و اجتناب ناپذیر سامانه حمل و نقل جاده ای تصادفات ترافیکی می باشدکه باعث از دست رفتن جان انسان،توان کار و تولیددر جامعه،آسیب های روانی و اجتماعی و ... می گردد.بر اساس آمارهای جهانی تصادفات جاده ای بعنوان یکی از عوامل مهم در علل مرگ و میر در سطح جهان و ایران می باشد. وجود آمار بسیار بالای تلفات و همچنین توجه به رتبه بندی گروه های سنی در آمار تلفات جاده ای که گروه سنی 30-21 سال بیشترین تلفات در این میان را داردتوجه به این امر را ضروری و دوچندان می کند.با توجه به وجود عوامل متعدد در علل بروز تصادفات جاده ای در این مقاله صرف نظر از علل بروز حوادث ضمن بررسی عملکرد جمعیت هلال احمر استان آذربایجان شرقی در روند امداد رسانی به حوادث و سوانح ترافیکی ، میزان اثر بخشی افزایش تعداد پایگاه های امداد و نجات بین شهری در افزایش ضرایب های عملکردی و همچنین کاهش تلفات انسانی فوتی در صحنه حادثه ، کاهش تلفات فوتی در حین انتقال و میانگین رسیدن نیروهای عملیاتی به صحنه حادثه که به نظر بیشترین ارتباط و اثرپذیری را با پایگاه های امداد ونجات را دارند مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد.محدوده زمانی مورد بررسی در این مقاله یک دوره پنچ ساله از سال 1392 تا 1396 می باشدبا بررسی و تحلیل میزان تلفات انسانی فوتی در صحنه و حین انتقال به مراکز درمانی و همچنین میانگین زمان حضور در صحنه نیروهای عملیاتی به تفکیک هر سال با توجه به روند افزایش تعداد پایگاه های امدا ونجات بین شهری جمعیت هلال احمر در سطح استان در طول سال های 1392 تا 1396 و به این نتیجه می رسیم که: به منظور پوشش نقاط حادثه خیز استان با افزایش تعداد پایگاه های امدا و نجات بین شهری به میزان 40 درصد در طول پنج سال تلفات فوتی در صحنه حادثه به میزان 8.2 درصد کاهش تلفات فوتی در حین انتقال به مراکز درمانی بمیزان 75 درصد کاهش و میانگین زمان رسیدن به صحنه حادثه با کاهش 0.6 درصدی با وجود افزایش 32/2 درصدی میزان وقوع حوادث ترافیکی و همچنین افزایش 38/3 تعداد مصدومین ناشی از تصادفات جاده ای در سطح استان در طول پنچ سال مواجه بوده است.تلاش در جهت کاهش تلفات انسانی در حوادث و سوانح ترافیکی امری ضروری و اجتناب ناپذیر بوده که میزان تحقق آن به همکاری و همیاری تمامی دستگاه های اجرایی و سازمان ها بستگی دارد.از موارد مهم در این حوزه می توان به ضرورت ارائه آموزش های همگانی در حوزه خود امدادی و دگر امدادی ، ضرورت فرهنگ سازی و ارتقا ء فرهنگ ترافیکی و رانندگی در جامعه، ضرورت ارتقا ضرایب ایمنی خودروها و محورهای مواصلاتی و اجرای برنامه های دقیق تر در نقاط و زمان های حادثه خیز،ضرورت احداث و تجهیزپایگاه های امداد و نجات بین شهری جهت دستیابی به استاندارد های لازم و همچنین ضرورت برنامه ریزی جهت پوشش محورهای مواصلاتی فرعی با توجه به روند افزایش تعداد حوادث جاده ای در آن ها از جمله نتایج مورد تاکید در این مقاله می باشد.

کلیدواژه ها:

امداد و نجات ، حوادث جاده ای