نقش واسطه ای خودتمایزیافتگی در رابطه بین تاب آوری با دلزدگی زناشویی در زنان متاهل

مقدمه: رابطه بین تاب آوری و فرسودگی زناشویی از حمایت نظری و تجربی کافی برخوردار است، اما درباره سازوکارهای که تاب آوری از طریق آنها بر فرسودگی زناشویی اثر می گذارد مطالعات اندکی وجود دارد.هدف: پژوهش حاضر با هدف مطالعه نقش واسطه ای خودتمایزیافتگی در رابطه بین تابآوری با دلزدگی زناشویی در بین زنان متاهل شهر تهران انجام شد.روش: این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. از جامعه زنان متاهل 200 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به وسیله مقیاس دلزدگی زناشویی (CBS)، مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) و پرسشنامه تجدیدنظر شده خود تمایزیافتگی( ( DSI- R مورد آزمون قرار گرفتند. پس از اینکه داده ها جمع آوری شد با استفاده از (همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر) تحلیل شدند.یافته ها: نتایج آزمون تحلیل مسیر نشان داد که اثر مستقیم تاب آوری بر دلزدگی زناشویی منفی معنادار(=-0/212 و(P<0/01 و بر خودتمایزیافتگی مثبت معنادار(=0/459 و(P<0/01 بود. همچنین نتایج تحلیل مسیر نشان داد که اثرغیرمستقیم تاب آوری بر دلزدگی زناشویی از طریق خودتمایز یافتگی منفی معناداری(=-0/096 و(P<0/05 بود.نتیجه گیری: مطالعه حاضر بر نقش واسطه ای خودتمایزیافتگی به عنوان یک سازوکار مهم در رابطه بین تاب آوری و دلزدگی زناشویی تاکید دارد. بنابراین، گسترش و توسعه خودتمایزیافتگی در زنان متاهل میتواند روش خوبی برای حمایت از آنها در مواجه ه با ناملایمات زندگی زناشویی باشد.

کلیدواژه ها:

ازدواج ، تاب آوری ، دلزدگی خودتمایزیافتگی