بررسی و تحلیل وضعیت و جایگاه ایمنی و امنیت شهر تهران از منظر شاخص های جهانی (چالش ها و راهکارها)

کارشناسان و برنامه ریزان شهری تخمین می زنند که تا سال 2050 بیش از 75 درصد جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی خواهند کرد و بیش از 90 درصد این افزایش جمعیت شهری در کشورهای در حال توسعه رخ خواهد داد. جایی که مهاجرت انبوه روستاییان با شتاب روزافزون ادامه می یابد. به دنبال توسعه و گسترش روزافزون شهرها، آسیب پذیری این مناطق از جوانب مختلف افزایش می یابد. در این شرایط ضرورت توجه مدیران شهری به حوزه ایمنی مناطق شهری دوچندان گردیده است. به گونه ای که در چارچوب رویکرد توسعه پایدار شهری، شهرها نیازمند سیستم های مدیریتی کارآمد به منظور کنترل حجم وسیع فعالیت ها، خطرات و ریسک های موجود هستند. در شهر تهران از یک سو بر اثر عوامل طبیعی مانند قرارگیری بر روی کمربند زلزله و از شوی دیگر تحت تاثیر عوامل انسانی و مداخله های غلط که در نتیجه مدیریت شهری ناکارآمد حاصل شده است، تمرکز بر حوزه ایمنی شهر از ضرورت های نظام مدیریت شهری برشمرده می شود. باید توجه داشت انجام هرگونه برنامه ریزی در این حوزه نیازمند شناخت دقیق و صحیح از چگونگی وضعیت ایمنی و امنیت شهر تهران است تا به کمک اطلاعات حاصل از این شناخت بتوان برنامه های کارآمد و موثر در جهت ارتقای ایمنی و امنیت شهر تهران طراحی نمود. به این منظور در تحقیق حاضر از گزارش وضعیت ایمنی شهرها که در سال 2017 در سطح 60 شهر جهان صورت گرفته، استفاده شده است. نتایج بررسی ها نشان می دهد، شهر تهران عمدتا در زمره 10 شهری است که کمترین امتیازها را به لحاظ شاخص ایمنی و امنیت کسب کرده اند. هدف اصلی تحقیق حاضر آن است که با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی، ابتدا وضعیت موجود شهر تهران را به لحاظ شاخص ها و استانداردهای ایمنی در سطح جهان بررسی نموده و سپس راهکارهایی را در جهت ارتقای شاخص ایمنی در آن ارایه نماید.

کلیدواژه ها:

ایمنی فضای شهری ، امنیت فضای شهری ، تهران ، شاخص ایمنی شهر