تاثیر هشت هفته تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید بر بیان ژن های foxo1 و foxo3a بافت قلب موش های صحرایی نر نژاد ویستار

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر، مقایسه دو نوع تمرین تداومی هوازی و تناوبی شدید بر میزان بیان ژن های foxO1 و foxO3a در بافت قلب موش های صحرایی نر بود.مواد و روش ها: 18 سر موش صحرایی در شرایط استاندارد مورد مطالعه قرار گرفتند. پروتکل تمرین تداومی هوازی شامل پنج جلسه در هفته باشدت 70 درصد سرعت بیشینه و پروتکل تمرین تناوبی شدید شامل سه جلسه فعالیت با تکرار اینتروال با شدت بالابمدت دو دقیقه با شدت 90 درصد سرعت بیشینه درهفته اول و دوم و سپس 110 درصد سرعت بیشینه تا پایان دوره تمرین بود، تکرار اینتروال با شدت پایین بمدت دو دقیقه با شدت 40 درصد سرعت بیشینه ازهفته اول تا پایان هفته سوم و 30 درصد سرعت بیشینه از ابتدای هفته چهارم تا پایان دوره تمرین بود. در نهایت میزان بیان ژن های foxO1 و foxO3a بوسیله روش Real time – PCR و با استفاده از فرمول (فرمول در متن اصلی مقاله) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج با استفاده از آزمون کروسکال- والیس در سطح معنی داری آماری P<0.05 ارزیابی شد نتایج: یافته ها نشان می دهد که تمرینی تداومی هوازی، نسبت به گروه کنترل، باعث کاهش معنی داری در بیان ژن های foxO1 و foxO3a شد(هر دو P=00/004 تمرین تناوبی شدید باعث کاهش معنی دار در بیان ژن foxO3a شد P=0/004 اما بر کاهش سطح بیان ژن 1 foxOتاثیر معنی داری نداشت P=0/055 سطح بیان ژن ها در دو گروه تجربی تفاوت معنی داری داشت هردو P=0/002 نتیجه گیری: با توجه به نتایج، دو پروتکل تمرینی تحقیق حاضر می توانند باعث سازگاری های موثر تمرینی شوند

کلیدواژه ها:

تمرین تداومی هوازی ، تمرین تناوبی شدید ، بیان ژن foxO1 ، foxO3a