چالش های نظری عمق بخشی دیپلماسی به منظور توسعه انقلاب اسلامی در محیط پیرامون

جمهوری اسلامی ایران به عنوان قدرت تاثیر گذار منطقه ای و جهانی به منظور عمق بخشی و توسعه نفوذ در محیط پیرامونی به تثبیت نقش خود از طریق فرایند تعامل با ملتها و ایجاد ایتلاف های جدید در سطح دولت ها نیاز دارد. حضور فعال ایران در مسایل منطقه ای از دید ام القرای جهان اسلام ، ضمن تثبیت نقش های سیاسی نیتی و اقتصادی در منطقه، اهمیت راهبردی ایران را در صحنه نظام بین الملل نیز افزایش می دهد. در این روند، دیپلماسی، اهمیت و جایگاه ویژه ای دارد که می تواند بخشی از خلا کارکردی روند های سیاست خارجی را در حوزه های دیگر سامان دهد. این تحقیق به روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانه ای مبتنی بر اسناد و مدارک انجام شده است. بر اساس این رهیافت، مقاله ضمن بررسی تنگناها و چالش های راهبردی جمهوری اسلامی ایران در عرصه سیاست خارجی، فرایند های معطوب به توسعه عمق بخشی انقلاب اسلامیرا از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب مورد مداقه قرار می دهد. مهم ترین نتیجه تحقیق این است که جمهوری اسلامی ایران بر اساس مولفه های قدرت ملی از جمله، برخورداری از دولتی ملی و قوی، بهره گیری از موقعیت ژیوپلتیک و نیز دارا بودن عنصر ایدیولوژی قوی می تواند نقش مهم و ممتازی در مسایل منطقه ای ایفا کند.

کلیدواژه ها:

دیپلماسی ، عمق بخشی ، منطقه گرایی ، ژیوپلتیک ، ساخت قدرت