رابطه بین سطح فعالیت فیزیکی و شاخص توانایی انجام کار در مشاغل اداری و عملیاتی

زمینه و هدف: فعالیت فیزیکی منظم نقش مهمی در پیشگیری از کمردرد، پوکی استخوان، بیماریهای قلبی - عروقی، چاقی، انواع دیابت، سرطان، فشار خون بالا، افسردگی و مرگ زودرس دارد. همچنین توانایی کار، منعکس کننده تعاملات بین میزان توانایی جسمانی و ذهنی، شرایط کاری، قابلیت های عملکردی کارکنان و وضعیت سلامت آنها است. در این پژوهش ارتباط بین شاخص توانایی انجام کار با سطح فعالیت فیزیکی بررسی شده است.روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی - تحلیلی است که به صورت مقطعی بین 120 نفر از کارکنان مشاغل اداری و عملیاتی انجام گرفت. برای اندازه گیری میزان فعالیت فیزیکی و شاخص توانایی انجام کار به ترتیب از پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی و نسخه ایرانی پرسشنامه شاخص توانایی انجام کار استفاده شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 20 و با سطح معناداری ( 0/ 05> P) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در این مطالعه، باغبان ها و کارمندان اداری به ترتیب با میانگین 420609 و 2567/ 58 بیشترین و کمترین سطح فعالیت فیزیکی را داشته اند؛ ولی شاخص توانایی انجام کار در تمام گروه ها تقریبا مشابه به دست آمد. همچنین آزمون پیرسون نشان داد بین شاخص توانایی انجام کار و فعالیت فیزیکی ارتباط معناداری وجود ندارد.نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش، جامعه مطالعه از لحاظ شاخص توانایی انجام کار و سطح فعالیت فیزیکی، به ترتیب در گروه خوب و سطح بالا قرار گرفت. ضمنا بین دو مولفه یادشده رابطه معناداری وجود نداشت. بنابراین، برای ارتقای شاخص توانایی انجام کار، باید برنامه های مداخله ای در اولویت قرار بگیرد.

کلیدواژه ها:

فعالیت فیزیکی ، شاخص توانایی انجام کار ، کارکنان اداری ، کارکنان عملیاتی