امکان سخن از نسبت معماری و دین در عصرجهانی شدن

جهانی اندیشیدن، برای هر حوزه فکری، مستلزم تعامل میان ساحت درونی اندیشه و دیگر ساحتهای بیرونی است.این تعامل، متکی بر بنیان های اندیشه درونی است و در عین حال به تناسب مقیاس تعامل بیرونی، نیازمند نظرگاه و اندیشه گسترده تری است. خروج از قلمرو درونی و ورود به محیط گسترده بیرونی، نیازمند توانایی گفتگو و مفاهمه است. گفتگو شاید با زبان مشترک امکان پذیر باشد، اما مفاهمه، بر پایه مفاهیم و پیش فرضهای مشترک و بینالاذهانی امکان پذیر است.سخن گفتن و اندیشیدن درباره معماری اسلامی، در مقیاس جهانی، از این قاعده مستثنی نیست. تامل بر مفهوم معماری و مفهوم اسلام، میتواند زمینه ساز مفاهمه بهتری در جهان امروز شود. این تامل، از روشهای مختلفی چون تصاویر ذهنی، رسانه های جمعی، مصادیق آشنا، امکان پذیر است. از جمله این روشها مراجعه به تعریف است که در این مجال، با مراجعه به تعریف لفظی معماری، در دو زبان فارسی و انگلیسی، زمینه های ارتباط مفهومی آن با دین اسلام بررسی میشود. نتیجه تحقیق حاکی از آن است که این تعاریف، معماری را فرایندی نظری- عملی در تعامل انسان و هستی میدانند که به دستاورد انسانی سازوار و متناسب با زندگی انسان می انجامد. از آنجا که زندگی واقعی انسان بر مبنای نظام باور اوست، نوع زندگی انسان، دیندارانه است و ضرورتا معماری و معمار، نه تنها مفاهیمی در نسبت با دین، بلکه ماهیتا دینی اند.

کلیدواژه ها:

جهانی شدن ، گفتگو ، تعریف ، دین ، معماری.