نقش فرم،الگو و اندازه در سکونتگاههای پایدار

امروزه سکونتگاه های روستایی، متاثر از بازخوردهای کالبدی توسعه ای هستند که بر بستر محیط طبیعی استقرار یافته و در چارچوب اهداف توسعه پایدار تغییر نموده اند. اگرچه در این راستا سعی بر آن بوده تا با احداث تاسیسات زیربنایی و بهسازی و نوسازی ابنیه و بافت، در راستای هدف فوق حرکت نمایند، اما بدلیل نادیده انگاشتن تمامی جوانب در طرح ها، برخی از سکونتگاه ها با چالش "تغییر هویت کالبدی" مواجه شدند که نهایتا آنها را از ماهیت تولیدی به ماهیت مصرفی تغییر داد. معماری پایدار یکی از گرایش ها و رویکردهای نوین در معماری است که برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار می باشد و در پی هم آوایی سکونتگاه ها با محیط زیست بوم بستر خویش است. معماری سبز برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیستی می باشد که شاخصه های آن در سکونتگاه های روستایی ایران کم و بیش به چشم می خورد. اما آنچه در این میان حائز اهمیت است، نقش فرم و الگو و نحوه استفاده از مصالح بکاررفته در هارمونی این هم آوایی است. شناخت و بررسی فرم و الگوهای پایدار بکاررفته در مسکن و بافت برخاسته از سکونت گزینی طبیعی، در حقیقت راه یافتن به درون شیوه های رویارویی روستاییان با سیستم های محیط پیرامون است که در نحوه تعامل آنان با بوم تعریف شده و شیوه های سکنی گزینی را بوجود می آورد. مقاله پیش رو بر آن است تا با بررسی شاخصه های پایداری در سکونتگاه های روستایی، فرم و الگوی کالبدی پایدار برخاسته از سکنت گزینی طبیعی را در سکونتگاه های روستایی ایران تبیین نماید. این پژوهش با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته و ابزار گردآوری داده ها مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد.

کلیدواژه ها:

فرم و الگو های پایدار ، سکونتگاه روستایی ، معماری پایدار