رویکرد زبان شناختی در قرآن کریم

زبان شناسی و معناشناسی، اگرچه در مجموعه ی مباحث لغت شناسی و معناپژوهی، پیشینه ای بسیار کهن دارند، اما ساختارهای اصلی آنها در دوران معاصر، و به تبع تکامل رهیافت های ادبی و فلسفی شکل گرفته است. گرچه سخن دربارۀ اعجاز قرآنی و بلاغت آن از دیدگاه زبان شناسی بسیار است، اما در این جستار می کوشیم تا به حقیقت این اعجاز و جایگاه قرآن کریم در زبان و اعجاز گفتاری آن بپردازیم و بر این نکته تاکید ورزیم که آدمی می تواند تنها به برخی از جنبه های این اعجاز آن هم با تلاش گسترده و داشتن تخصص در مفاهیم آن و آشنایی با گفتمان ویژۀ قرآنی پی ببرد. در کتاب آسمانی مسلمانان قرآن لفظ زبان یا معادل عربی آن لسان ، بارها تکرار شده و درباره ی پیدایش زبان و خدادادی بودن آن، اعضای مرتبط با تکلم با تاکید بر زبان و لب ها، صراحت و روشنی کلام الهی، زبان حال و زبان قال و عربی بودن زبان قرآن، سخن به میان آمده که با نگاهی محققانه و دقیق اصول زبان شناسی نهفته در آن آشکار می شود. زبان شناسی و شاخه های آن کاربردهای متنوع و فراوانی در حوزه مطالعات قرآنی دارد. در این راستا مطالعات و پژوهش های زبان شناسی قرآن، نقش مهمی در تبیین بطن و جهان بینی آن دارد. مقاله حاضر در تعریف و پیدایش علم زبان شناسی و تبیین ویژگی ها و کاربردهای زبان می پردازد.

کلیدواژه ها:

رویکرد زبان شناختی ، قرآن کریم