نقش برنامه ریزی در ارتقای کیفیت آموزش معماری در ایران

برنامه ریزی از عوامل مهم و تاثیرگذار در حوزه آموزش است. مسئله برنامه ریزی و اقتصاد آموزشی از دهه 60 میلادی به عنوان یک موضوعات مهم در حوزه آموزش در دنیا مطرح شدند. در حوزه اقتصاد و برنامهریزی در آموزش و به ویژه در رشته معماری تحقیقات اندکی در ایران انجام شده استبا. توجه به خلا مطالعاتی موجود در این زمینه، سعی شد تا در این تحقیق به بررسی نقش برنامه ریزی در افزایش کیفیت آموزش معماری در دانشگاه ها پرداخته شود. این تحقیق به دنبال یافتن ریشه ها و دلایل کاهش کیفیت آموزش معماری در دانشگاه های کشور و همینطور نرخ بالای بیکاری در میان فارغ التحصیلان این رشته است. از این رو در این تحقیق با مراجعه به پایگاه های آماری نظیر مرکز آمار ایران به بررسی تحولات جمعیتی ایران پرداخته شده و به واسطه آن با استفاده از آمار وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و سایر آمارهای رسمی به مقایسه تعداد دانشجویان و فارغ التحصیلان معماری در ایران و کشورهای دیگر پرداخته شد، در ادامه با استفاده از آمارها به دست آمده به بررسی وضع موجود آموزش معماری در کشور و تحلیل و مقایسه تعداد اعضای هیئت علمی و شهریه دانشگاه های ایران و جهان پرداخته پرداخته شد تا مشخص شود جهت افزایش کیفیت آموزش معماری می بایست چه تعداد پذیرفته شده در رشته معماری در کشور وجود داشته باشند و همچنین چه نسبتی میان تعداد دانشجویان به تعداد اعضای هیئت علمی دانشگاه ها برقرار باشد. در نهایت راهکارها و پیشنهاداتی از جمله لزوم کاهش تعداد پذیرفته شدگان در رشته معماری در مقاطع مختلف و متناسب با نیاز کشور، تغییر در میزان شهریه برخی دانشگاه ها، لزوم نظارت بیشتر وزارت علوم و سازمان نظام مهندسی بر نحوه پذیرش دانشجویان و لزوم بهره گیری از اعتبارات حاصل از طرحهای پژوهشی به منظور افزایش درآمد دانشگاه های معماری ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، آموزش ، کیفیت آموزش معماری ، پذیرش دانشجویان معماری ، اعضای هیئت علمی