چالش های اخلاقی، حقوقی و فقهی دستور عدم احیای قلبی ریوی

مقدمه و هدف : عدم احیای قلبی ریوی یکی از بحث برانگیزترین موضوعات در حوزه اخلاق پزشکی چه در ایران و چه در سطحجهان به شمار می رود. زمانی که بیمار در وضعیت حیات ناپایدار قرار دارد و نمی توان او را به زندگی برگرداند، ضرورتی برای انجاماحیا وجود ندارد. در این مطالعه، مروری بر مقالات منتشر شده سال های اخیر در زمینه دستور عدم احیا صورت گرفته است.روش ها : مطالعات مرتبط داخلی و خارجی در 20 سال اخیر، با استفاده از منابع کتابخانه ای و پایگاه های اطلاعاتی بررسی گردید.داده ها بر اساس واژگان کلیدی احیای قلبی ریوی، CPR، عدم احیای قلبی ریوی، DNR، حقوق بیمار و اخلاق زیست پزشکی به دست آمد و در نهایت حدود 21 مقاله و کتاب به عنوان منبع نهایی انتخاب شد.نتایج : تنها 20 تا 30 از بیماران با CPR موثر قابل برگشت به زندگی می شوند و در مورد بیمارانی که به بیماری کشنده و پیشرونده مبتلا هستند، یا در مراحل نهایی بیماری به سر می برند که انتخاب بین مرگ یا حیات مطرح نیست و فرد باید بین مرگ و طولانیشدن روند مرگ انتخاب کند با شرط قضاوت درست پزشک و رضایت خانواده بیمار، ضرورتی برای انجام احیا وجود ندارد. در نتیجهدستور عدم احیا باید مبتنی بر قضاوت بالینی پزشک در راستای عدم آسیب به بیمار، رضایت بیمار و مشورت اعضای تیم پزشکیباشد و به عنوان یک انتخاب اخلاقی در خدمات پزشکی به بیماران تلقی شود.نتیجه گیری : با توجه به فقدان الگوی حمایتی جامع و کامل مراقبت های پایان عمر و هزینه های بالای احیا تدوین، ابلاغ و اجرایدستورالعمل هایی برای دستور عدم احیای قلبی ریوی ضروری به نظر می رسد که خود مستلزم روشن شدن ابعاد اخلاقی این موضوعدر نظام سلامت ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

احیای قلبی ریوی ، عدم احیای قلبی ریوی ، دستور عدم احیا ، حقوق بیمار ، اخلاق زیست پزشکی