بررسی حساسیت به ترکیدگی فلز جوش راسب شده از الکترود سلولزی E8010 - P1

ترکیدگی فلز جوش از جمله عیویی است که موجب عدم پذیرش جوش در خطوط انتقال می شود. در این پژوهش تغییرات ایجاد شده در ساختار و حساسیت به ترکیدگی فلز جوش راسب شده از الکترود E8010- P1 بر حسب تغییرات ضخامت فلز پایه و دمای بین پاسی مورد بررسی واقع شده است. بدین منظور از آزمون خمش طبق دستورالعمل بوهلر (مطابق با استاندارد SEP1390) استفاده شد. مطالعات انجام شده نشان داد که برای جلوگیری از ترکیدگی فلزجوش می بایست با افزایش ضخامت فلز پایه، دمای بین پاسی نیز افزایش یابد. به عبارت دیگر حداقل دمای بین پاسی برای جلوگیری از ترکیدگی می بایست با افزایش ضخامت فلز پایه از 20mm به 30mm به ترتیب از 80°C به 120°C افزایش یابد. افزایش دمای مذکور را می توان به تاثیر ضخامت فلز پایه بر سرعت سردشدن نسبت داد. در ادامه به منظور کاهش دمای بین پاسی سعی شد با تغییر پارامترهای جوشکاری (جریان و سرعت جوشکاری و در نتیجه کاهش سرعت سرد شدن کاهش دمای بین پاسی موردنظر محقق شود. مطالعات ساختاری نیز نشان داد که عامل اصلی ترکیدگی تشکیل فازهای نامطلوب از قبیل فریت مرزدانهای و ویدمن اشتاتن در فلز جوش می باشد. به عبارت دیگر با تغییر پارامترهای جوشکاری می توان با اعمال دماهای بین پاسی کمتر، از تشکیل این فازهای ناخواسته جلوگیری نمود و در نتیجه موجب کاهش حساسیت به ترکیدگی فلز جوش شد.

کلیدواژه ها:

SMAW ، ترکیدگی جوش ، دمای بین پاسی ، جوشکاری خطوط لوله.