کنترل راه هوایی در اعمال جراحی کانسرهای دهانی

سابقه و هدف: کانسرهای دهانی شامل لب ها، قسمت قدامی زبان، مخاط گونه، کام سخت و کف دهان و کانسرهای حلقی در قسمت های خلفی زبان، کام نرم، لوزه ها می باشد. کنترل راه هوایی در این بیماران در حین جراحی بطور بالقوه سخت و حیاتی بوده و با خطرات زیادی همراه است. هدف مطالعه، کنترل راه هوایی در اعمال جراحی کانسرهای دهانی می باشد مواد و روش ها: بعد از جستجوی منابع و بانک های اطلاعاتی با واژه های Oropharyngeal )Oral Cavity Cancer (OCC و( Cancer(OPC یافته های بدست آمده در سه بخش شامل مشکلات مربوط به کنترل راه هوایی در مراحل مختلف بیهوشی و جراحی ، روش های توصیه شده برای کنترل راه هوایی و روش های اکستوباسیون لوله تراشه و ریکاوری این بیماران توضیح داده شد.نتایج: برای کنترل راه هوایی به ترتیب مشکلاتی مثل محدودیت حرکت گردنی ،کاهش توانایی بازکردن دهان به میزان کمتر از 3 سانتی متر که در 50 درصد آنان وجود دارد. فیبروز های ناشی از رادیوتراپی ، محدودیت فضای داخل دهانی، تهدید شدید انسداد راه هوایی متعاقب اکستوباسیون، ادم شدید دهانی و حلقی و راه هوایی، عفونت شدید ریوی وجود دارد. مطالعات مختلف نشان دارند که روش لوله گذاری نهازال، و یا تراکیاستومی پیامدهای نامناسبی را در پی نداشتند.آماده بودن آلتر ناتیوهای کنترل راه هوایی اهمیت زیادی دارد. اکستوباسیون بیدار به عنوان روش ترجیحی می باشد.نتیجه گیری: آمادگی و آماده کردن تجهیزات و اخذ اطلاعات کافی از شرایط بیمار ، در کاهش مورتالیتی و موربیدتی موثر است. لوله گذاری نای از طریق بینی در مقایسه با تراکیاستومی برای کانسرهای دهانی ایمنی بیشتری دارد و تراکیوستومی روتین توصیه نمی شود.