الگوی ردیابی چشمی رانندگان مبتدی و با تجربه هنگام درک خطرات ترافیکی

درک خطر از جمله مهارت های اساسی در رانندگی است و برخی شاخص های توجه و حرکات چشم، به طور منظم در شرایط خطر رانندگی تغییر می یابند. هدف پژوهش حاضر بررسی توانایی رانندگان مبتدی و باتجربه در درک خطرات ترافیکی و مقایسه الگوی حرکات چشمی آنها بود. طرح پژوهش از نوع علی مقایسه ای بود که بدین منظور از بین دانشجویان دانشگاه و همچنین رانندگان تاکسی، 38 راننده مبتدی و 23 راننده باتجربه به عنوان نمونه، آزمون کامپیوتری درک خطرات ترافیکی را در حالی که پاسخ ها و حرکات چشم آنها توسط دستگاه ردیاب چشمی ثبت می شد، انجام دادند. یافته های حاصل از آزمون t مستقل نشان داد که رانندگان باتجربه نسبت به رانندگان مبتدی نمره بالاتری در آزمون درک خطرات کسب کردند. همچنین تفاوت دو گروه در شاخص های مربوط به حرکات چشم، مدتزمان خیرگی و اقامت چشم در محل خطر معنی دار بود. رانندگان بسیار مبتدی نسبت به رانندگان بسیار باتجربه مدتزمان خیرگی به محرک خطر و نیز مدتزمان اقامت چشمشان در محل خطرات ترافیکی کمتر بود. نتایج نشان داد که رانندگان مبتدی در جستجوی دیداری عناصر خطر ناکارآمدتر هستند و درنتیجه درک خطرات ترافیکی ضعیف تری دارند.

کلیدواژه ها:

درک خطرات ترافیکی ، تجربه رانندگی ، حرکات چشم