ایجاد مناطق حاشیه نشین یا سکونتگاه های غیررسمی و تاثیر آن در توسعه و گسترش پایدار شهر تهران

گسترش سریع شهرنشینی در جهان سوم امری است که در دو یا سه ده هی اخیر توجه بسیاری از اندیشمندان و کارشناسان مسائل اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی را به خود معطوف داشته است. تمرکز سیاسی، اداری و سرمایه گذاری در شهرهای بزرگ و رکود و پایین بودن امکانات زیست و رفاهی در روستاها از عوامل مهم جاذبه ی شهرها و دافعهی روستاها محسوب میشود و به همین علت همه روزه شاهد ازدیاد بیش از پیش جمعیت در شهرها و رشد توسعه ی سکونتگاه های غیر رسمی به نامهای زاغه نشین و حاشیه نشین و از این قبیل هستیم.در پی گسترش بی رویهی شهر تهران در دهه های اخیر زمینه ی تکوین کلانشهر تهران و مناطق حاشیه ای آن پدید آمد و این شهر خاستگاه ظهور ناپایداری فراوانی گردید. این ناپایداری حاصل برایند عوامل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در سطوح محلی، منطقه ای، ملی و جهانی است که در بستر زمان در یک حرکت مستمر و پویا در حال جریان میباشد . در همین راستا در این مقاله سعی شده باتوجه به توسعهی پایدار شهر تهران و شناسایی عوامل و معضلات سکونتگاه های غیر رسمی شهری و شیوهی برخورد با آن، به عنوان یکی از مسائل اساسی و زیربنایی مطرح شود و در پاسخگویی به این مهم، در این مقاله، با بررسی سیر تاریخی کلان شهر تهران با تاکید بر مراکز پیرامونی آن در قلمرو رویکرد سیستمی تاثیرات آسیب زایی آن را از قبیل تعاملات جمعیتی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی شناسایی و عوامل کلی موثر بر آن (ضعف ساختاری و قانونی مدیریت شهری و نقصان فرهنگ مشارکت مردمی) مشخص گردد.