جهانی سازی و منطقه گرایی در معماری معاصر: تعامل یا تقابل

جهانی سازی فرایندی پیچیده و چند ­­وجهی است که فشردگی فزاینده زمان و مکان و سرعت بخشی تعاملات بین فرهنگی را سبب شده، همسانی و همگونی را تداعی می کند. منطقه گرایی دیدگاهی تحلیلی و انتقادی است که بر حفظ ویژگی های خاص مکان و برجسته نمودن تفاوتها، تاکید دارد. مقاله می­کوشد تا از رهگذر مطالعه و تدقیق دو فرآیند جهانی سازی و رویکردهای نوین منطقه گرایی، نوع رابطه میان آنها در اثرگذاری بر معماری معاصر را مورد کنکاش قرار دهد. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی و متکی بر تکنیک تحلیل محتوا می­باشد. نتایج مطالعات حاکی از آن است که درونمایه چند وجهی جهانی سازی نشان از وجود نوعی همزمانی روندهای همگون ساز و ناهمگون ساز در ماهیت این فرایند دارد و رویکردهای نوین منطقه گرایی نیز، در پی ایجاد تنوع در حین سود بردن از مزایای جهانی­اند. بنابراین مابین پدیده های مذکور، تعاملی دوسویه در جریان است که حاصل آن، شکل گیری نوعی معماری پیوندی و تعامل جهانی–منطقه­ای در معماری معاصر است.  

کلیدواژه ها:

جهانی سازی ، منطقه گرایی ، تعامل جهانی–منطقه ای ، معماری پیوندی