حوزه ارتباطات و مفهوم صلح؛ تصویری از مسئله ایرانی

در کنار تعاریف متعدد ساختاری که برای صلح وجود دارد، هنوز این تعریف یونسکو برجسته است که آن را در مقابل جنگ می داند که ابتدا در ذهن و روان انسان شکل می گیرد. بنا به این تعریف تحقق صلح نیازمند فهم و احساس مشترک شهروندان از مسایل و رویدادهای پیشروی آنان است. از اینجاست که ضرورت هم پیوندی صلح و ارتباطات به میان می آید. ارتباطات دانش انتقال مفاهیم با حداکثر دقت و صحت است به گونه ای که تصویر مشترکی میان فرستنده و دریافت کننده پیام از آنها به وجود آید. ارتباطات ناظر بر گشودگی میدان های گفتوگو و مشارکت در ایجاد فهم بین الاذهانی است، از اینرو ابزارها و سازوکارها و فرایندهای آن از جمله رسانه ها، توانش ارتباطی و حرفه ها و مهارت های ذیربط می توانند به پیش برد صلح کمک کنند. ارتباطات صلح و روزنامه نگاری صلح که معطوف به دور کردن ذهنی و زبانی مخاطبان از خشونت های ساختمند، خشونتهای مستقیم و غیرمستقیم، خشونت های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی هستند، بخشی از حوزه های جدید ارتباطات در پیوند با مطالعات صلح اند. همچنان که صلح بر مبانی و زمینه های شناختی، عاطفی، تربیتی و مهارتی رهایی از خشونت تاکید دارد، ارتباطات صلح نیز محصول توجه به این چهار زمینه برای دور کردن ذهن و زبان از خشونت است و این یعنی بالا بردن قدرت گفتوگو از طریق آموزشهای علمی و حرفه ای و فراهم آوردن ظرفیت های رسانه ای. اکنون پرسش این است که وضعیت ارتباطات در ایران در پاسخ به این نیاز چگونه است آیا صلح در آموز ش ها و پژوهش های ارتباطی جایگاهی مناسب دارد و کنشگران ارتباطی در منظومه رسانه های نوشتاری، گفتاری، دیداری شنیداری و مجازی به این ضرورت می پردازند این مقاله به طرح چگونگی مواجهه های کنونی حوزه ارتباطات با مسئله صلح می پردازد.

کلیدواژه ها:

ارتباطات ، توانش ارتباطی ، صلح ، رسانه ، گفت و گو