ساختار های توسعه میان افزا در بافت های تاریخی شهر برای دستیابی به شهر هوشمند

رشد شتابان جمعیت شهرنشین، هجوم جمعیت مهاجر به شهرهای بزرگ و لزوم پاسخ گویی به نیازهای جمعیت شهرنشین و نیز ارائه خدمات شهری، ضرورت به کارگیری تمام توان ها و ظرفیت های موجود شهر را بیش از پیش نمایان می سازد. بدین منظور لازم است تا به جای توسعه و رشد بی رویه شهر به صورت افقی، از طریق پر کردن بافت موجود شهر ، بافت های تاریخی نیازمند بازآفرینی ، افزایش متعادل تراکم و تغییر کاربری بناهای قدیمی و آلوده کننده، به رشد و توسعه پایدار شهر دست یافت. از آنجا که یک ساختار جدید با توجه به موقعیت و طراحی اش، می تواند اثر زیان آور یا سودمندی بر محیط پیرامونی خود یا بنای با ارزشی که در مجاورت آن قرار دارد، داشته باشد؛ هدف از یک طراحی در زمینه ی تاریخی در درجه نخست باید حفظ کیفیت های خاصی باشد که خصوصیت یک مکان را ایجاد کنند. در این راستا حفظ ارزش ها، اصلت و یک پارچگی مکان می بایست در اولویت های هر مداخله معمارانه ی جدید قرار گیرد. مقاله ی حاضر در پی دست یافتن به اصول راهنما و رهنمودهایی اجرایی، جهت استفاده طراحان به منظور طراحی ساختارهای جدید در زمینه های تاریخی است. دستورالعمل های پیشنهادی ثابت نیستند، اما جامع اند، به طوری که می توانند در موقعیت های متنوعی استفاده شوند و با ویژگی های خاص شرایط گونا گون و ارزش های نهفته در هر زمینه ی تاریخی منطبق گردند .

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، توسعه میان افزا ، بازآفرینی ، توسعه پایدار شهری ، رشد هوشمند