بررسی و اولویت بندی مشکلات شهروندان پیرامون استفاده از پل های عابر پیاده (مطالعه موردی: شهر شیراز)

پل های عابر پیاده که در قالب عنوان کلی گذرگاه های عرضی غیر همسطح رو گذر، طبقه بندی می شوند، نمونه ای از امکانات مناسب شهری برای تسهیل عبور و مرور پیاده، همراه با افزایش ایمنی تردد، جلوگیری از حوادث ناگوار و نیز کاهش مشکلات ترافیکی معابر هستند. از این رو با توجه به کارایی و پیامدهای مثبت این پل ها مکان یابی صحیح، طراحی و ساخت آن ها در سطح شهرها ضروری است. به همین دلیل اهمیت به این موضوع در مدیریت شهری می تواند علاوه برافزایش ایمنی و کاهش تلفات عابرین، مدریت شهری را در جهت میل به اهداف بلند مدت خود یاری نماید. تحقیق پیش رو از لحاظ هدف کاربردی و برای جمع آوری اطلاعات از روش پرشسنامه و مصاحبه استفاده شده است و برای تحلیل داده ها از روش آماری رگرسیون لاجیت دو متغیره استفاده شده است. بدین ترتیب که در بین شهروندان 306 پرسشنامه با محتوای کیفیت استفاده از پل های عابر پیاده توزیع و جمع آوری گردید. همچنین مصاحبه ای از کاشناسان، مسولان، مهندسان و دست اندرکاران حوزه حمل و نقل و ترافیک انجام گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که اولویت اول و دوم از نظر شهروندان در استفاده از پل های عابر پیاده سطح شهر به ترتیب افزایش امنیت و روشنایی پل ها و اضافه کردن آسانسور یا پله برقی به پل های عابر پیاده بود و همچنین اولویت اول و دوم از نظر کارشناسان و مهندسان فعال در حوزه حمل و نقل و ترافیک به ترتیب تجهیز پل ها به پله برقی یا آسانسور و اطلاع رسانی، فرهنگ سازی و آگاهی بخشی شهروندان در استفاده از پل های عابر پیاده بوده است.

کلیدواژه ها:

بررسی ، اولویت بندی ، شهروندان ، پل عابر پیاده ، کلانشهر شیراز