تلفیق و پیوند معماری ارگانیک و بومی با سبک مدرن

معماری و به طور کلی زندگی بومی، یک نقطه آغاز برای انسان دیده می شود. معماری بومی یک مرحله ی اولیه تاریخی برای رسیدن به پله های بعدی معماری بوده که پس از گذشتن از آن، دیگر به صراحت مورد ارجاع نبوده است؛ یعنی معماری سنتی ( به عنوان مرحله ی تاریخی پس از معماری بومی ) با ارجاع به آن ساخته نمی شده است بلکه اصول تجربی معماری بومی را به عنوان ودیعه ای بطور ناخودآگاه در خود حمل می کرده است. معماری بومی به طور خاص، به آنچه که از سرشت، طبیعت، انسان و محیط برآمده است و توسط خود مردم برپا میشود؛ نسبت داده شده است. این شیوه، معماری مردم و معماری توسط مردم است نه برای مردم.در وضعیت معاصر گرایش های مختلف معماری همچون سنت گرایی، بوم گرایی، پارامتریک، هایتک، اکوتک و غیره داعیه ی تولید معماری پایدار دارند و پیروان مکتب مدرن با گرایش هایی همچون طبیعت گرایی یا معماری ارگانیک نیز به نوعی رویکرد خود را به معماری بومی عرضه داشته اند و عوامل این چنینی در تحول نگرش معماران نیمه ی دوم قرن بیستم موثر بوده زیرا از معماری ارگانیک در طرح های خود بهره بردند و سبک مدرن را با عناصر طبیعی آمیختند.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، طبیعت ، معماری مدرن ، معماری پایدار ، تلفیق