برنامه آموزش محیط زیست، موانع و راه کارها

اگرچه مدت هاست بشر متوجه اهمیت محیط زیست در زندگی خود شده است لیکن امروزه، تهدیدات زیست محیطی در مرکز مهمترینپرسش های وجدان انسان قرن بیست و یکم قرار دارد. مرور تجربه های گذشته در حوزه آموزش های زیست محیطی در کشور، گویایاین حقیقت است که این آموزش ها در شرایط موجود با آنچه که از نظام مدیریت کشور انتظار می رود، فاصله بسیار دارد. هر چندفعالیت های صورت گرفته طی این سال ها، چشمگیر و قابل توجه است. اما بحران های زیست محیطی از جمله انواع آلودگی ها،کاهش تنوع زیستی، تغییرات اقلیمی، رشد روز افزون شهرنشینی و ... نیز پردامنه و با شتاب رخ میدهد. به عبارت دیگر در حوزهآموزش محیط زیست به عنوان یک موضوع تخصصی نمی توان صحبت از توفیق به میان آورد. ، افزایش آگاهی از طریق آموزششهروندان، عنصری ضروری است. حفاظت از محیط زیست یک اصل انسانی، شرعی و قانونی است. در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایراننیز طبق اصل پنجاهم، حفاظت از محیط زیست یک وظیفه عمومی است و لذا لازم است اقدامات وسیع، همه جانبه، مستمر و فراگیر برایارتقای جایگاه فرهنگ محیط زیست در جامعه و افزایش آگاهی های محیط زیستی افراد جامعه صورت پذیرد. بدون شک هدف برنامه هایآموزش محیط زیست، ترغیب شهروندان به فعال بودن و درگیر شدن با این موضوع است و این امر نیازمند توانایی و مهارت هایی است کهخود به خود و بدون برنامه در افراد ایجاد نمی گردد. لذا اگر بخواهیم شهروندان واقعا در زندگی اجتماعی خود درگیر و فعال باشند، بایدرویکرد جدیتری به این موضوع داشت. سعی ما در این مقاله ضمن بررسی برنامه جامع آموزش محیط زیست، معرفی موانع وچالش های موجود در روند فعالیت های آموزش های زیست محیطی و بیان ضرورت پیگیری این مهم در یک فرایند مستمر آموزشیو با بهره مندی از روش ها و ظرفیت های موجود در جامعه است.

کلیدواژه ها:

آموزش ، آموزش محیط زیست ، توسعه پایدار ، حفاظت از محیط زیست