ذخایر ژنتیکی بومی ارزشمند و برگشت ناپذیر کشور و روش های حفاظت از آنها

اخیرا، توسعه بیش از حد جوامع شهری و حاشیه نشینی و هجوم روستاییان به شهرها و پیامدهای آن مبنی بر ایجاد شغل های بعضا کاذب و ارزش گذاشتن به شغل های واسطه گری و کم زحمت تولید و امنیت غذایی را با تهدید جدی روبرو کرده و تخریب زیستگاه ها هم عامل مضاعفی بر ناپدید شدن بسیاری از گونه های دامی و گیاهی ارزشمند کشور شده و ظاهرا برنامه ریزی برای احیای این منابع چندان موثر نمی باشد. آمارهای مختلفی در حوزه دامی و گیاهی در کشور حاکی از آن است که نژادهایی چون گاو سرابی، گاو سیستانی، مرغ مرندی، اسبچه خزر، یوزپلنگ ایرانی، شتر، ماهی خاویاری، سیاه خروس، قرقاول در حال کاهش بسیار معنی دار جمعیتی می باشد و اگر سیاستگذاری درستی صورت نگیرد به زودی اثری از حیات آنها بر روی کره خاکی وجود نخواهد داشت و اسامی آنها به خاطرات خواهد پیوست. واردات بدون برنامه دام های خارجی و عدم کنترل برنامه تلاقی گری آنها و همچنین قاچاق دام ها به وسیله افراد سودجو به کشورهای همجوار جز حسرت و تحیر چیزی عاید دلسوزان و عاشقان این آب و خاک مقدس به بار نمی آورد. در این مقاله مروری سعی شده که از جنبه های مختلف علت و سناریوهای موجود برای حفظ نژادی و روش های حفاظت و علل کاهش جمعیت ها و ابزارهای مطالعاتی که به صورت خلاصه مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد و در معرض مطالعه خوانندگان و علاقمندان برای افزایش دانش عمومی آنها قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

ذخایر ژنتیکی بومی ، روش های حفاظت ، امنیت غذایی ، تخریب زیستگاه